عمادالدين كاتب اصفهاني مورخ ايراني قرن ششم هجري، سهم مهمي در تقويت تفكر تاريخ نگاري انتقادي اين دوره دارد. با توجه به جايگاه و اهميت تاريخ نگاري او در عالم اسلام، اين مقاله در صدد است با رويكردي تحليلي تاثير متقابل بينش و روش تاريخ نگاري او را روشن نمايد.
منظومه تفكر تاريخي عمادالدين داراي سه ويژگي نخبه گرايانه، شريعتمدارانه و انتقادي است كه او را قادر ساخته با روش توصيفي- تحليلي به آسيب شناسي و علل انحطاط حكومت هاي سلجوقيان، ايوبيان و زنگيان بپردازد. با توجه به هماهنگي نسبي بين عناصر منظومه تفكر تاريخي اش، او توانسته تاريخ نگاري خود را فراتر از ساير تاريخ هاي سده ششم بنشاند. از اين منظر آثار تاريخي او با آثار مسعودي و مسكويه قابل مقايسه است.