جداسازي عوامل باكتريال هوازي و بي هوازي مطلق و مايكوباكتريال از زخم پاي مبتلايان به ديابت و تعيين حساسيت و مقاومت آنتي بيوتيكي آنها

سابقه و هدف: عفونت زخم پاي افراد مبتلا به ديابت يكي از عوارض جانبي بيماري ديابت است كه بعضي اوقات منجر به آمپوتاسيون يا قطع عضو مي گردد. ريسك ابتلا به عفونت زخم پا در بيماران نقص ايمني بالاتر بوده و نسبت به آنتي بيوتيك مقاومت نشان مي دهند. جداسازي انواع باكتري هاي هوازي، بي هوازي و عوامل مايكوباكتريال و تشخيص سويه هاي مقاوم به آنتي بيوتيك ها و فقدان الگوي مناسب دارويي جهت درمان زخم پاي افراد ديابتيك از ضرورتهاي انجام اين تحقيق است.
روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي 120 بيمار مبتلا به ديابت كه به مراكز درماني دانشگاهي علوم پزشكي شهيد بهشتي مراجعه نمودند (30 زن و 90 مرد، محدوده سني از 45 تا 65 سال و مدت ابتلا به ديابت از نيم تا 37 سال) و از زخم پا شكايت داشتند، مورد بررسي قرار گرفتند. نمونه گيري به صورت مستمر انجام گرفت. نمونه هاي زخم پس از جمع آوري در شرايط استريل در محيط قابل انتقال مناسب به آزمايشگاه انتقال يافت. مراحل كشت در محيط هاي انتخابي و افتراقي جهت باكتري هاي هوازي، بي هوازي اختياري، بي هوازي مطلق و مايكوباكتريوم ها انجام گرديد. پس از رشد باكتري ها لام مجدد از آنها گرفته شد و پس از شناسايي آنتي بيوگرام به روش Kirby baire بر حسب شرايط هوازي و بي هوازي مورد بررسي قرار گرفتند.
يافته ها: در اين مطالعه 75% عفونت زخم پاي افراد مبتلا به ديابت، پلي ميكروبيال و 25% مونوباكتريال تشخيص داده شد. از باكتري هاي جدا شده %12.5 بي هوازي ها و %87.5 هوازي- بي هوازي بودند. كوكسي گرم مثبت 95%، باسيل گرم مثبت 35%، باكتري هاي گرم منفي 55% و مايكوباكتريوم آتي پيك 10% جدا گرديد. در بين آنتي بيوتيك هاي تست شده، ريفامپين بيشترين اثر را بر عليه استاف آرئوس و پپتواسترپتوكوكوس داشت. باكتري E.coli به تمام آنتي بيوتيك هاي مورد بررسي مقاوم بود.
نتيجه گيري: از آنجا كه عفونت زخم پاي ديابتيك پلي ميكروبيال مي باشد، بهتر است درمان عفونت پس از تست آنتي بيوگرام انجام شده و به باكتري هاي گروه مايكوباكتريوم نيز توجه شود.