خواندن و دريافتن بسياري از متون ادبي و لذت بردن از آنها در گرو شناحت پديد آورندگان آن آثار نيست و مي توان بدون توجه به منظور پديد آورندگان بسياري از "متون باز"، آنها را خواند و لذت برد. اما از سويي ديگر نيز چه بسا بتوان با واکاوي و بررسي نشانه هاي درون متن، به چگونگي نگاه و شيوه نگرش پديد آورندگان آنها دست يافت.
شاملو و سپهري دو تن از سخن سرايان نامدار شعر معاصر ايرانند که تا کنون در پيوند با ديدگاههاي آنان نوشته هاي گوناگون پديد آمده است.
در اين مقاله براي نزديک شدن به يک داوري شايسته، از ميان همه عناصر شعري، تنها به يک پديده (پرنده) و آن هم تنها به يك گونه آن (کلاغ) توجه شده و اين موضوع در تمام اشعار شاملو و سپهري بررسي گرديده است. نتيجه بررسي نشان مي دهد که شاملو از همان دريچه مالوف گذشته - شايد به دليل ضرورت تمثيلي بودن نوشته هايش - به موضوع مورد نظر اين نوشته نگاه مي کند، اما سپهري به دنبال عادت زدايي و عادت شکني است تا از مسير تماشاي خود غبار افشاني کند.