تاثير محدوديت غذايي در سنين اوليه و برنامه نوري (متناوب شبانه) روي عملكرد جوجه هاي گوشتي

اين آزمايش به منظور بررسي تاثير محدوديت غذايي در اوايل دوران پرورش و برنامه نوري بر عملكرد و سيستم هاي تنفسي و گردش خون جوجه هاي گوشتي به اجرا درآمد. براي انجام اين پژوهش از آزمايش فاكتوريل با دو عامل، رژيم غذايي با سه سطح و برنامه نوري در دو سطح استفاده شد. آزمايش در دو سالن مجزا اما كاملا يكسان صورت گرفت، در هر دو سالن 3 سطح رژيم غذايي شامل، تغذيه آزاد (شاهد)، 90% تغذيه آزاد و 80% تغذيه آزاد، هر كدام در 4 تكرار 20 قطعه جوجه نر آميخته هوبارد از سن 3 تا 12 روزگي، اعمال شد. اعمال برنامه نوري متناوب در سالن مربوطه، بلافاصله بعد از اتمام دوره محدوديت (12 روزگي) شروع شده و تا آخر دوره پرورش (42 روزگي) ادامه يافت. در يكي از سالن ها برنامه نوري مستمر (23 ساعت روشنايي و 1 ساعت تاريكي) و در ديگري برنامه نوري متناوب به صورت 3 ساعت تاريكي و 1 ساعت روشنايي، از 8 شب تا 8 صبح (بقيه ساعات نور مداوم) اجرا شد. نتايج حاصله نشان داد كه مقادير خوراك مصرفي و ضريب تبديل غذايي در دوره رشد (12 تا 42 روزگي) در پرندگاني كه تحت برنامه نوري متناوب بودند، كمتر از پرندگاني بود كه تحت برنامه نوري مستمر قرار گرفته بودند (P<0.01). هم چنين اثر اعمال برنامه نوري بر وزن بدن در انتهاي دوره و افزايش وزن از لحاظ آماري معني دار نبود. سرعت نسبي رشد و شاخص توليد در گروه هايي كه داراي نوردهي متناوب بودند، در مقايسه با گروه هاي داراي نوردهي مستمر بالاتر بود (P<0.01). مقايسه عملكرد گروه هاي محدوديت با گروه شاهد (تغذيه آزاد) نشان داد كه مقدار خوراك مصرفي و ضريب تبديل غذايي در تمام دوره رشد در گروه هاي 90% و 80% تغذيه آزاد پايين تر از گروه شاهد بود (P<0.01). هم چنين وزن بدن در انتهاي دوره پرورش در گروه 80% تغذيه آزاد به طور معني داري، پايين تر از گروه 90% تغذيه آزاد و شاهد بود (P<0.01). در تيمارهاي 80% و 90% تغذيه آزاد،‌ شاخص توليد و سرعت رشد به طور معني داري بالاتر از گروه شاهد بود (P<0.01). محدوديت غذايي و برنامه نوري متناوب شبانه، اثر معني داري بر تركيب شيميايي لاشه (پروتئين،‌ چربي، خاكستر و ماده خشك)، درصد قطعات لاشه (به جز ران)، درصد چربي حفره بطني، وزن شش ها، وزن قلب (به جز هفته چهارم)، وزن بطن راست و چپ و درصد هماتوكريت خون نداشت. بين برنامه نوري و رژيم غذايي به جز سرعت نسبي رشد، تاثير متقابلي مشاهده نشد. سرعت نسبي رشد در گروه هاي محدوديت با برنامه نوري متناوب، بالاتر از گروه هاي محدوديت با برنامه نوري مستمر بود. به طور كلي برنامه نوري متناوب همراه با محدوديت غذايي به طور نامحسوسي اثر همكوشي داشته و بر بهبود ضريب تبديل غذايي و افزايش وزن بدن، تاثير مثبت داشتند.