تشيع در نيم قرن اول موجوديت خود، يك نهضت سياسي كاملا عربي با تاكيد بر حقانيت حضرت علي ابن ابي طالب عليه السلام به عنوان جانشين رسول اكرم (ص) بود. از دوران امامت و خلافت حضرت علي (ع) تا زمان وقوع واقعه كربلا در سال 61 هجري قمري، شيعيان انسجام خود را حفظ كردند. پس از قيام مختار در كوفه و حمايت از امامت محمدبن حنفيه، اولين انشعاب در تاريخ شيعه با نام كيسانيه به وجود آمد. در طي سال هاي بعدي فرقه زيديه و سپس فرقه اسماعيليه بر سر اختلاف عقيدتي در مورد امامت شيعيان با امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) از پيكره تشيع جدا شدند. تمام فرق انشعابي تشيع از جمله اسماعيليه به شرق سرزمين هاي اسلامي به ويژه ايران به عنوان يك پايگاه مهم تبليغي و سياسي توجه داشتند. اين مقاله به تكاپوي داعيان اسماعيلي طي قرن دوم تا چهارم هجري قمري، در ايران و به ويژه خراسان مي پردازد.