در اين مقاله با رويكرد متفاوتي به كاربرد فناوري اطلاعات و ارتباطات در عرصه آموزش و پرورش پرداخته خواهد شد. مباني اين رويكرد جديد در قالب پنج پيش فرض در بخش نخست مقاله تشريح شده است. اين پيش فرض ها به طور كلي توجه به فناوري جديد را از منظر ابزاري به منظر غيرابزاري يا تمدني تغيير مي دهند. در بخش دوم مقاله، دلالت هاي اين نوع نگاه به نسبت ميان فناوري اطلاعات و ارتباطات با آموزش و پرورش شرح داده شده است. بحث درباره ي اين دلالت ها مستلزم عطف توجه به فرصت ها و تهديدهايي است كه ابعاد متفاوت حيات بشري تحت تاثير آن ها قرار گرفته يا خواهد گرفت. رسالت يا ماموريت نظام هاي رسمي آموزش و پرورش نيز آماده ساختن انسان هايي است كه توان رويارويي موثر و سازنده با شرايط پيش رو را داشته باشند. در غيراين صورت نظام آموزش و پرورش از دستيابي به قابليت پاسخگويي، در كلان ترين و سطح بحث، باز خواهد ماند.
در بخش سوم و در مقام جمع بندي، نگارنده به ارايه مدلي مي پردازد كه نسبت ميان فناوري اطلاعات و ارتباطات با آموزش و پرورش را در سه سطح (لايه) مدنظر قرار مي دهد. اين مدل كه به مخروطي بدون سرشبيه است، مي تواند راهنماي سياست گذاري در اين زمينه و در ابعاد زير باشد:
لايه اول: متكي به نگاه «ذهن افزاري»
لايه دوم: متكي به نگاه «فرآيند افزاري»
لايه سوم: متكي به نگار «ابزاري سخت افزاري و نرم افزاري»