بررسي شيوع بيماري هاي پريودنتال و وضعيت بهداشت دهان در کودکان مبتلا به ديابت نوع يک در خراسان در سال 1382

زمينه و هدف: شايع ترين يافته دهاني در بيماران ديابتي، بيماري هاي پريودنتال و تغييرات التهابي لثه است. مطالعه حاضر با هدف بررسي وضعيت بهداشت دهان، تعيين شيوع بيماري هاي پريودنتال در کودکان مبتلا به ديابت نوع يک و مقايسه آنها با کودکان سالم همگون صورت گرفته است.
روش بررسي: اين مطالعه به صورت مشاهده اي و مقطعي انجام شد. افراد مورد مطالعه به روش نمونه گيري آسان و به صورت دو گروه مورد و شاهد انتخاب شدند. گروه مورد شامل 68 کودک مبتلا به ديابت نوع يک در دامنه سني 5-18 سال بود که همگي تحت پوشش مرکز تحقيقات ديابت خراسان قرار داشتند. گروه کنترل شامل 68 کودک سالم مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکي مشهد بودند که در همان طيف سني قرار داشتند. سعي شد از نظر جنس و طبقه اجتماعي نيز تا حد امکان مشابه سازي انجام گيرد. جمع آوري اطلاعات با استفاده از پرسشنامه، پرونده پزشکي و معاينه باليني صورت گرفته است. ايندکس هاي OHI-S، PI و GI در هر يک از بيماران تعيين شد و در نهايت داده ها توسط آزمون هاي آماري آناليز واريانس يک طرفه، t و همبستگي Pearson مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: ميزان متوسط شاخص OHI-S در گروه سالم 1.63±0.51 و در گروه مبتلا به ديابت 1.56±0.59 بود. ميزان متوسط شاخص PI در گروه سالم 0.71±0.54 و در گروه مبتلا به ديابت 1.42±0.85 بود. ميزان متوسط شاخص GI در گروه سالم 0.77±0.50 و در گروه مبتلا به ديابت 1.20±0.45 بود.
نتيجه گيري: اگر چه سطح بهداشت دهان در کودکان مبتلا به ديابت نوع يک مشابه کودکان سالم بود اما شيوع ژنژويت و بيماري هاي پريودنتال در کودکان مبتلا به ديابت نوع يک بيش از همسالان سالم آنهاست. بنابراين مي بايست برنامه هايي جهت پيشگيري از بيماري هاي پريودنتال در بيماران جوان ديابتي در نظر گرفته شود.