زمينه و هدف: آموزش مداوم پزشکي به عنوان يک ضرورت اجتناب ناپذير در فرايند آموزش پزشکي مطرح است. برنامه ريزي براي اين آموزش نيازمند تعيين نيازهاي فراگيران و الويت هاي ارایه خدمات سلامتي در جامعه است. مطالعه حاضر به منظور تعيين نيازهاي آموزشي جامعه پزشکي استان گيلان در سال 1383 است.
روش و ابزار: اين مطالعه مقطعي بر روي جامعه هدف پزشکان شاغل در استان گيلان انجام شد. نمونه مورد بررسي به صورت سهميه اي و تصادفي ساده انتخاب گشت. ابزار سنجش اين مطالعه پرسشنامه اي حاوي متغييرهاي دموگرافيکو سوالات باز در خصوص علل شايع مراجعات سر پايي، بستري، نياز هاي اصلي آموزشي پزشکان از ديدگاه خودشان و روشهاي باز آموزي پيشنهادي آنها بود. پرسشنامه ها توسط رابطين طرح در اختيار پزشکان قرار داده شد و در فاصله يک هفته و طي دو بار پيگيري جمع آوري شد. داده هاي جمع آوري شده پس از ورود در نرم افزار Excell در 296 عنوان و 51 سر فصل طبقه بندي شده و سپس با استفاده از نرم افزار SPSS10 مورد تحليل قرار گرفتند.
نتايج: از مجموع 1254 پزشک شاغل در سطح استان 348 نفر مورد پرسشگري قرار گرفتند و 336 پرسشنامه تکميل شده باز گردانده شد (87.5 درصد). شايعترين علل مراجعه به ترتيب شامل: اختلالات گوارشي (8.6 درصد) عفونتهاي تنفسي فوقاني و تحتاني (8.4 درصد)، آسم و COPD (8 درصد)، سوانح و مصموميت ها (7.9 درصد) و بيماريهاي ايسکميک قلب (6.7 درصد) بوده اند. ده الويت اعلام شده آموزشي پزشکان عبارت است از بيماريهاي ايسکميک قلب، احيا قلبي ريوي، روشهاي جديد تشخيصي، روشهاي درماني جديد، بيماريهاي گوارش فوقاني، بار داري و عوارض، لپتوسپيروز، COPD، ديابت و اختلالات کبدي بيشترين روش پيشنهادي، خود آموزي و مکاتبه بوده است.
نتيجه گيري: با توجه به گستردگي و تنوع نياز هاي جامعه پزشکي لازم است مراکز آموزش مداوم پزشکي به طور دوره اي و با استفاده از ابزار ها در دسترس همه پزشکان اقدام به نيازسنجي آموزشي نمايند. همچنين پيشنهاد مي گردد هنگام طراحي برنامه ها به بار بيماريهاي منطقه نيز توجه گردد.