بررسي اثر آموزش بر بهبود كيفيت زندگي بيماران تحت درمان با پي دي فرون

زمينه و هدف: هپاتيت ويروسي، هنوز يك معضل بهداشتي عمده در سراسر جهان محسوب مي شود. رضايت از زندگي و احساس خوب بودن در بيماري مزمن، هدف اصلي مراقبت و درمان است. با اين حال كيفيت زندگي بيماران مبتلا به هپاتيت مزمن بخصوص بيماران تحت درمان با اينترفرون، اغلب پايين تر از حد طبيعي است. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي تاثير آموزش بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به هپاتيت مزمن تحت درمان با پي دي فرون مراجعه كننده به مركز هپاتيت تهران است.
روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه نيمه تجربي است كه مداخله آن، آموزش تزريق اينترفرون آلفا- 2b(پي دي فرون) و پيگيري درمان مداوم با اينترفرون بوده است. نمونه گيري از نوع غيرتصادفي بوده و براساس مشخصات نمونه صورت گرفته است. تعداد 60 بيمار به صورت تصادفي در دو گروه 30 نفره آزمون و شاهد قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه كيفيت زندگي ويژه بيماران كبدي (Chronic liver disease questionnaire=CLDQ) بود. براي گروه آزمون و همراهان، برنامه آموزشي به صورت 4 جلسه 45 دقيقه اي اجرا شد و بيماران به مدت 12 هفته پيگيري شدند. كيفيت زندگي بيماران هپاتيتي در دو مرحله قبل و 12 هفته پس از شروع اينترفرون تراپي و اجراي برنامه آموزشي، سنجيده شد و در پايان، كيفيت زندگي در دو گروه، قبل از مداخله و بعد از 12 هفته، با استفاده از آزمون WILCOXON SIGNED RANK TEST مقايسه گرديد.
يافته ها: بين دو گروه از نظر عوامل دموگرافيك، اختلاف معني داري مشاهده نشد(P>0.05) . امتياز كلي كيفيت زندگي قبل از اجراي مداخله، در دو گروه اختلاف معني داري نشان نداد (0.351=P)، در حالي كه 12 هفته پس از مداخله، اختلاف معني داري بين دو گروه مشاهده شد (P<0.001). آزمون آماري ويلکاکسون نشان داد که امتياز کلي کيفيت زندگي در گروه آزمون قبل و بعد از اجراي مداخله، معني داري داري (P<0.001) و نسبت به قبل بهبود يافته است. اما امتياز کلي کيفيت زندگي در گروه شاهد، قبل و بعد از مداخله اختلاف معني داري ناشن ندادند (P=0.143).
نتيجه گيري: به نظر مي رسد بکارگيري برنامه هاي آموزشي ساده به ميزان زيادي بر روي کنترل فرد بر روي بيماري و عوارض جانبي تاثير داشته و نهايتا باعث بهبود کيفيت زندگي و احساس رضايت از زندگي در فرد شده و تحمل رژيم درماني را آسان تر مي نمايد.