اين مقاله بر اساس نگرشي تاريخي بر تعامل نهادهاي بسترساز اخلاق اقتصادي و از جمله دين و دولت (حاكميت) در فرايند توسعه اقتصادي تنظيم شده و بيانگر اثر دو منبع هنجارآفريني و مشروعيت بخشي بر فرهنگ و اخلاق اقتصادي است و از اين طريق، راهي به مراحل تحقق الگوي توسعه اقتصادي بر اساس آموزه هاي اسلامي مي گشايد. هدف مقاله، بهره برداري از تجربه تاريخي ظهور و نهادينه شدن اخلاق سرمايه داري و ديگر تجربه ها در موضوع اخلاق اديان و اخلاق اقتصادي، در جهت ترسيم اين نكته است كه هم تحقق الگوي توسعه (و از جمله سرمايه داري) به صورت بسيار جدي نيازمند بسترهاي اخلاقي و فرهنگي است و هم عدم تناسب اخلاق ديني با اخلاق مطلوب الگوي توسعه، (در وضعيت ضعف عقلانيت ديني و پويايي آن) به تضعيف اهداف و كاركردهاي دين و ارزش هاي اخلاقي آن در جامعه مي انجامد. بر اساس يافته هاي مقاله، روش شناسي اجمالي تحقق الگوي توسعه اقتصادي با بيشترين نزديكي به مولفه هاي اخلاق اسلامي ارايه مي شود.