تاثير آموزش مدون بر ميزان آگاهي مراقبين و سير بهبود زخم فشاري در مبتلايان به ضايعه نخاعي در شهرستان شاهرود

زمينه و هدف: زخم هاي فشاري يكي از عوارض جدي در بيماران ضايعه نخاعي است كه ممكن است در سراسر عمر فرد، با وي همراه باشد و ضررهاي اقتصادي و انساني بسيار زيادي براي بيمار، اطرافيان وي و جامعه داشته باشد. با توجه به اين كه برنامه هاي آموزشي، روشي براي انتقال اطلاعات اساسي به بيماران و مراقبين آنها است، مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير آموزش بر ميزان آگاهي مراقبين و سير بهبود زخم فشاري در اين بيماران انجام شد.
روش تحقيق: در اين مطالعه نيمه تجربي (قبل و بعد)، جامعه مورد مطالعه را تمامي مصدومين نخاعي مبتلا به زخم فشاري، تحت مراقبت در منزل كه 15 نفر بودند، تشكيل داد. مشخصات فردي و خصوصيات باليني و ميزان آگاهي مددجو و مراقبت دهندگان آنها با استفاده از پرسشنامه، از طريق مصاحبه حضوري جمع آوري گرديد. فرم بازنگري مشاهده اي نحوه مراقبت از زخم بر اساس راهنماي موسسه مراقبت هاي بهداشتي و تحقيقاتي (AHCPR) و فرم بازنگري ارزيابي زخم بر اساس ابزار اندازه گيري وضعيت زخم (PSST) تدوين و قبل و بعد از آموزش مورد ارزيابي قرار گرفت. تجزيه تحليل اطلاعات با استفاده از نرم افزار آماري SPSS و آزمون آماري غير پارامتريك Wilcoxon، در سطح معني داري P£0.05 انجام شد.
يافته ها: در اين پژوهش، آموزش باعث افزايش ميزان آگاهي مراقبت دهندگان و عملكرد آنان شد. مقايسه ميانگين نمرات ارزيابي زخم فشاري در نوبت اول قبل و بعد از آموزش اختلاف معني داري را نشان نداد، ولي مقايسه ميانگين نمرات ارزيابي زخم فشاري در نوبت دوم و سوم قبل و بعد از آموزش، نشانگر اختلاف معني داري بود (P<0.05).
نتيجه گيري: آموزش مدون و اختصاصي در پيشگيري و درمان زخم فشاري موثر است، چنانچه اين آموزش، با ويژگيهاي بيمار، دانش فرد و سبك زندگي وي متناسب باشد، بيشتر موثر خواهد بود. مشاركت كاركنان درماني در آموزش به بيمار و خانواده وي و پيگيري آنان پس از ترخيص از بيمارستان بايد بيشتر مورد توجه قرار گيرد.