تاثير تمرينات استقامتي و مقاومتي بر ملكولهاي چسبان محلول در گردش خون مردان سالم و نسبتا چاق

هدف اين تحقيق عبارت است از بررسي اثر تمرينات مقاومتي و استقامتي بر ملكولهاي چسبان در مردان نسبتا چاق. به اين منظور 24 مرد نسبتا چاق انتخاب شدند و به طور تصادفي در 3 گروه تمرينات استقامتي (n=8)، تمرينات مقاومتي (n=8)، و گروه كنترل (n=8) قرار گرفتند. گروههاي تمرين مقاومتي و استقامتي به مدت 13 هفته تحت تاثير تمرينات بودند. تمرينات استقامتي عبارت بود از دويدن با شدت 75-85 درصد حداكثر ضربان قلب آزمودنيها و تمرينات مقاومتي شامل 11 ايستگاه تمرين با وزنه كه هر جلسه 4 ست با 12 تكرار و با شدت 50-60 درصد IRM انجام مي شد. نمونه هاي خوني قبل و بعد از تمرين گرفته شد. ICAM-1 و –E سلكتين سرمي با روش اليزا اندازه گيري شده است. تحليل داده ها با روش آزمون MANOVA نشان داد تمرينات هوازي به طور معناداري به كاهش 17.69 درصدي در ICAM-1 و 27.6 درصدي در –E سلكتين انجاميد و تمرينات مقاومتي به طور معناداري 26.75 درصد از ICAM-1 و 30.2 درصد از –E سلكتين مردان نسبتا چاق كاست. دو گروه تمرين مقاومتي و استقامتي در ICAM-1 و –E سلكتين سرمي تفاوت معناداري با يكديگر نداشتند. در مجموع از اين تحقيق مي توان نتيجه گرفت تمرينات مقاومتي و استقامتي ملكولهاي چسبان سرمي را كاهش مي دهد.