پاسخ هاي هموديناميك در لوله گذاري تراشه از راه دهان با گلايدسكوپ در كودكان كمتر از يكسال

سابقه و هدف: تفاوت آناتومي راه هوايي در كودكان زير يك سال باعث مي شود كه از نظر تكنيكي نسبت به بالغين و جوانان راه هوايي مشكل ترين داشته باشند. لوله گذاري داخل تراشه با ديد مستقيم و با استفاده از لارنگوسكوپ معمولا با افزايش فشارخون شرياني و تعداد ضربان قلب همراه است كه گاهي ممكن است عوارض نامطلوبي داشته باشد. در مطالعات مختلف زمان لارنگوسكوپ و لوله گذاري با گلايدسكوپ طولاني تر از لارنگوسكوپي رايج با تيغه مكينتاش بوده است كه اين تحريك طولاني تر ممكن است پاسخ هاي هموديناميك شديد تري ايجان كند.
مواد و روشها: در يك كارآزمايي باليني 64 كودك كمتر از يك سال كه كانديداي بيهوشي عمومي و لوله گذاري تراشه جهت جراحي غير اورژانس بودند وارد مطالعه شدند كه بعد از القاي بيهوشي به صورت تصادفي در دو گروه لارنگوسكوپي با گلايدسكوپ و لارنگوسكوپ با تيغه مكينتاش قرار گرفتند. فشارخون سيستولي، فشارخون دياستولي، ضربان قلب و درصد اشباع اكسيژن خون شرياني قبل از القاي بيهوشي، بعد از القاي بيهوشي و قبل از لارنگوسكوپي و يك و پنج دقيقه بعد از لوله گذاري و ثابت كردن تراشه و نيز زمان لارنگوسكوپي و لوله گذاري ثبت شد.
يافته ها: تفاوت معني داري در مقادير هموديناميك بيماران و درصد اشباع اكسيژن خوني شرياني آنها در زمان هاي مختلف در يك گروه و نيز بين گروهها براي زمانهاي متناظره مشاهده نشد. ميانگين زمان لارنگوسكوپي و لوله گذاري در گروه گلايدسكوپ، 7.95 ±20.87ثانيه (انحراف معيار ± ميانگين)، و در گروه مكينتاش 4.10±15.41ثانيه بود (P<0.01).
نتيجه گيري: با توجه به مشابه بودن پاسخ هاي هموديناميك در دو گروه مورد مطالعه با وجود بيشتر بودن زمان لوله گذاري در گروه گلايدوسكوپ به نظر مي رسد كه اين زمان طولاني تر و در نتيجه تحريك بيشتر، تاثيري بر وضعيت هموديناميك بيمار و درصد اشباع اكسيژن خوني شرياني نخواهد گذاشت.