بررسي تاثير تيمارهاي مختلف بر سرعت و ميزان رشد باكتري هاي شكمبه بعد از يك دوره گرسنگي

شيرابه شكمبه مورد بررسي از يك راس گاو شيري بالغ نژاد هلشتين كه شكمبه وي كانال گذاري شده بود، گرفته شد. خوراك حيوان مزبور را جيره اي حاوي كاه راگي (Eleusine coracana) در حد اشتها و كنسانتره تجاري به منظور رفع احتياجات غذايي تشكيل مي داد. باكتري هاي شيرابه شكمبه از طريق سانتريفوژ كردن جدا گرديد و در بافر فسفات بدون هيچگونه ماده مغذي به مدت 30 روز نگهداري شد. به منظور رشد مجدد باكتري ها از دو غلظت گلوكز و دو نوع ايزو اسيد (والريك و ايزو والريك) استفاده گرديد و از روش استفاده از لوله هاي كشت، به منظور رشد دادن باكتري ها استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه باكتري هاي شكمبه مي توانند بعد از مدت 30 روز در بافرفسفات زنده بمانند اما بعد از اين مدت در مقايسه با شرايط معمول، براي رشد مجدد نياز به زمان بيشتري دارند. اين زمان تحت تاثير مواد مغذي در دسترس آنها متفاوت است. در محيطي با غلظت كم گلوكز (19.71 ميكرومول در هر ميلي ليتر محيط كشت) رشد مجدد بعد از يك تاخير 12 ساعته شروع شده و رشد لگاريتمي به مدت 12 ساعت ادامه يافت. اما در محيطي با غلظت زياد گلوكز (39.42 ميكرومول در هر ميلي ليتر محيط كشت) رشد لگاريتمي بعد از 18 ساعت شروع شد و اين رشد تا 29 ساعت بطور بطئي ادامه يافت، ضمن اينكه در انتهاي اين دوره تعداد باكتري ها بيشتر از تعداد نهايي باكتري ها در غلظت كم گلوكز بود. ايزو والريك اسيد (15 ميكرومول اسيد ايزووالريك + 13.86 ميكرومول گلوكز در هر ميلي ليتر محيط كشت) در مقايسه با والريك اسيد (17 ميكرومول اسيد والريك + 13.86 ميكرو مول گلوكز در هر ميلي ليتر محيط كشت) نشان داد كه باكتري ها در اين محيط كشت براي رشد مجدد به 2 ساعت زمان كمتر نياز دارند و رشد لگاريتمي آنها نيز 2 ساعت بيشتر از شرايط والريك اسيد ادامه مي يابد. با اين وجود تراكم باكتري ها در انتهاي دوره رشد در محيط هاي حاوي ايزو والريك اسيد كمتر از محيط هاي حاوي والريك اسيد بود (P<0.05).