آسودگي بيماران بستري: مفهومي كه به فراموشي سپرده مي شود

زمينه و هدف: همواره در طول تاريخ از آسودگي به عنوان پيامد مطلوب مراقبت از بيمار ياد شده است با وجود اين مفهوم آسودگي كمتر از ديدگاه بيماران مورد بررسي قرار گرفته است.
هدف مطالعه ارايه تجارب و ديدگاه هاي بيماران از آسودگي در دوران بستري در بخش هاي داخلي جراحي مي باشد.
روش بررسي: اين مطالعه كيفي با استفاده از روش نظريه پايه انجام شد. از مصاحبه هاي نيمه ساختار با 31 بيمار و 11 همراه و همچنين مشاهدات متمركز و نيمه متمركز براي جمع آوري داده ها استفاده شد. براي تحليل داده ها از روش مقايسه مداوم استفاده گرديد.
يافته ها: تجربيان ناآسودگي در يافته ها بحدي بارز است كه يكي از عمده ترين مفاهيم را شكل داده است. خوياري و تشكيل شبكه مراقبتي غيررسمي، راهبردهاي بيماران بستري براي مديريت ناآسودگي ها بوده است.
نتيجه گيري: نتايج گوياي آن است كه بستري بودن در بيمارستان همواره معادل رفع موثر نيازهاي مراقبتي و درماني نيست. بيماران در ارتباط با سياست ها و قوانين و مقررات بيمارستاني و اولويت هاي سازماني تنش هاي زيادي را تجربه مي كنند. نقش فعال بيماران در اداره ناآسودگي در اين مطالعه بيش از آنچه كه قبلا تصور مي شده نشان داده شده است. نقش مراقبين غيرحرفه اي در بيمارستان ها بسيار پررنگ است و نبود آن ها آسيب جدي به كيفيت مراقبت دريافتي وارد مي كند.