ارتباط اضطراب دوران بارداري با بروز پره اكلامپسي در زنان نخست حامله

زمينه و هدف: اختلالات فشار خون همچنان از مهم ترين مسايل حل نشده مامايي محسوب مي شود. به نظر مي رسد كه عوامل خطرساز پره اكلامپسي به خوبي مشخص نشده است. اما اخيرا جنبه هاي رواني ازجمله اضطراب و تنش كه باعث فعاليت بيش از حد سمپاتيك در اثر تحريك سيستم عصبي اتونوميك مي شود به عنوان عامل خطر مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف تعيين ارتباط اضطراب دوران بارداري با بروز اكلامپسي در زنان نخست حامله انجام گرفت.
روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه كوهورت آينده نگر بود. متغيرهاي اين پژوهش اضطراب (متغير مستقل) و پره اكلامپسي (متغير وابسته) بود. جامعه پژوهش را كليه زنان نخست حامله تشكيل دادند. نمونه هاي مورد پژوهش را كليه زنان نخست حامله با حاملگي بيست هفته و كمتر و با سواد كه از سلامت جسمي و رواني برخوردار بوده، تشكيل دادند. حجم نمونه 750 نفر تعيين گرديد. نمونه گيري به صورت تصادفي و مستمر انجام گرفت. نمونه ها به دو گروه اضطراب خفيف و اضطراب متوسط و شديد تقسيم شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه اضطراب اسپيل برگر بود.
يافته ها: نتايج نشان داد كه 63.2 درصد نمونه ها اضطراب آشكار متوسط، 63.4 درصد پنهان متوسط داشتند. يافته ها نشان داد كه با افزايش شدت اضطراب پنهان بروز پره اكلامپسي افزايش پيدا مي كند و آزمون كاي اسكوير اختلاف معني داري را بين شدت اضطراب پنهان و بروز پره اكلامپسي نشان داد (P=0.006). با افزايش شدت اضطراب آشكار، بروز پره اكلامپسي افزايش پيدا مي كند و آزمون كاي اسكوير اختلاف معني داري را بين شدت اضطراب آشكار و بروز پره اكلامپسي نشان داد (P=0.005). براساس نتايج، خطر بروز پره اكلامپسي در افرادي كه اضطراب آشكار شديد دارند 5.43 برابر بيشتر از افرادي بود كه اضطراب آشكار خفيف داشته (RR=5.43) و خطر بروز پره اكلامپسي در افرادي كه اضطراب پنهان شديد دارند 5.71 برابر بيشتر از افرادي بود كه (RR=5.71) اضطراب پنهان خفيف دارند.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج توجه ماما و كاركنان بهداشتي نسبت به ابعاد روانشناختي مادر در دوره پره ناتال يك ضرورت مهم بهداشتي مي باشد.