وابستگي به توجه در يادگيري ضمني توالي حرکتي در جوانان و سالمندان

سابقه و هدف: توالي حرکتي اساس بسياري از رفتارهاي هوشيارانه انسان است، چرا که رفتارهاي پيچيده حرکتي زنجيره اي از رفتارهاي اوليه است. هدف اين پژوهش مقايسه ميزان وابستگي به توجه در يادگيري توالي حرکتي ضمني در دو گروه سني سالمندان و جوانان است.
مواد و روش ها: اين مطالعه به صورت نيمه تجربي در دو گروه سالمند (60 الي 75 سال) و جوان (20 الي 30 سال) (هر گروه 15 نفر) اجرا شد. آزمودني ها در سال 1385 و در محل کانون بازنشستگان آموزش و پرورش شهرستان کاشان در مطالعه شرکت داده شدند. در اين مطالعه دو تکليف زمان عکس العمل متوالي (تکليف اول) و شمارش صداهاي ارايه شده (تکليف دوم) به صورت هم زمان به فرد ارايه شد. جهت تحليل داده ها آزمون تحليل واريانس براي اندازه گيري هاي مکرر زمان پاسخ، خطاي پاسخ و کارايي تکليف دوم، تي زوج شده براي مقايسه داده هاي منظم و نامنظم يک گروه و تي مستقل براي مقايسه داده هاي دو گروه سالمند و جوان مورد استفاده قرار گرفت.
نتايج: نتايج نشان داد که در گروه جوانان با ارايه تکليف دوگانه خطاي پاسخ و زمان پاسخ تکليف اول (زمان پاسخ متوالي) در مراحل مختلف آزمون در هر دو مرحله منظم و نامنظم کاهش مي يابد. (براي همه موارد p£0.000 در گروه سالمندان خطاي پاسخ و زمان پاسخ در مراحل مختلف آزمون در هر دو مرحله منظم و نامنظم تفاوت معني داري مشاهده نشد. (به ترتيب p=0.863 و p=0.061) کارايي تکليف دوم نيز در طي پيشرفت مراحل آزمون در هر دو گروه تفاوت معني داري مشاهده نشد. (به ترتيب p=0.583 و p=0.550).
نتيجه گيري: کاهش کمتر زمان پاسخ در تکليف زمان عکس العمل متوالي در سالمندان نسبت به جوانان نشان داد؛ يادگيري ضمني در سالمندان وابسته به توجه است. بر اين اساس در توانبخشي و تمرين درماني سالمندان نمي توان از تکاليف شناختي براي افزودن بار تمرين در حين يادگيري حرکتي استفاده نمود.