براي تعيين اثرات ژنوتيپ، سن و جنس بر مقدار انرژي قابل سوخت و ساز ظاهري (AME) و تصحيح شده براي ازت (AMEn) مواد خوراکي (ذرت و پودر ماهي)، يک آزمايش فاکتوريل (23) بر پايه طرح بلوک هاي کامل تصادفي انجام شد. در اين آزمايش از دو ژنوتيپ گوشتي (کرنيش) و تخمگذار (ردايلندرد) در سنين 4 و 8 هفتگي استفاده گرديد. سطوح مواد خوراکي مورد استفاده در آزمايش براي پودر ماهي 4 و 8 درصد و براي دانه ذرت 40 و 80 درصد بود که با خوراک پايه خوراک پايه مخلوط و به صورت آزاد مورد استفاده قرار گرفت. نتايج آزمايش نشان داد که تفاوت معني داري بين سطوح 40 و 80 درصد دانه ذرت و بين سطوح 4 و 8 درصد پودر ماهي براي انرژي قابل سوخت و ساز ظاهري (AME) و تصحيح شده براي ازت (AMEn) مشاهده نمي شود (P>0.05). دو ژنوتيپ گوشتي و تخمگذار در سنين 4 و 8 هفتگي براي غلظت انرژي قابل سوخت و ساز ظاهري (AME) و در سن 4 هفتگي براي انرژي قابل سوخت وساز تصحيح شده براي ازت (AMEn) دانه ذرت و پودر ماهي اختلاف معني داري نشان دادند. مقدار انرژي قابل سوخت و ساز ظاهري (AME) نسبت به انرژي قابل سوخت و ساز تصحيح شده براي ازت (AMEn) در دو ژنوتيپ گوشتي و تخمگذار متفاوت بود که مي تواند بدليل ابقاي نيتروژن توسط جوجه هاي دو ژنوتيپ در سن 4 و 8 هفتگي باشد که با افزايش سن اين نسبت کاهش مي يابد. در اين آزمايش جوجه مرغان ژنوتيپ تخمگذار نسبت به جوجه خروس ها از ژنوتيپ گوشتي (کرنيش) مقدار ازت بيشتري براي رشد در بدن به ويژه در سن هشت هفتگي ذخيره نمودند اما در ژنوتيپ تخمگذار (ردايلندرد) توان ذخيره نيتروژن در بدن براي جوجه خروسها اندکي بيشتر از جوجه مرغان بود.