انسان همواره در پي گوهري و هويتي بوده تابه كيستي و چيستي خويش راه يابد؛ و هنر و معماري بر آنكه اين هويت را جان مايه خويش قرار دهند.
دگرگوني نگرش انسان به جهان، دگرگوني هويت ها را در پي داشت. انسان سنتي )مذهبي( جهان را برهه اي مي دانست ميان بودن ازلي و ماندن ابدي: انالله و انا اليه راجعون، و هويت خويش را خارج از جهان مادي جستجو مي كرد. انسان مدرن آمده بود تا خود را و جهان را آنگونه كه مي خواست بسازد.
اين مقاله به كنكاش در مفهوم هويت در دو نگاه سنتي و مدرن مي پردازد و رمز بی هويتي معماري امروز را در گذر از هويت واحد الهي به هويت هاي كثير انساني مي يابد.
مقاله در آخرين گام و در تلاش براي بازيابي «هويت گم شده» معماري، به بيان اهميت نقش آموزش در مدرسه هاي معماري پرداخته و جاي گزين كردن «آموزش فطري» به جاي «آموزش اقتباسي» را پيشنهاد مي نمايد.