بررسي نقش خروجي سيستم هاي تهويه بين ايستگاهي نيمه شمالي خط يک مترو تهران در کيفيت هوا

آلودگي هواي ناشي از زندگي مدرن امروزي و فعاليت هاي بشر، يکي از معضلات بزرگ کلان شهرهايي مانند تهران است که مي تواند اثرات زيست محيطي مهمي بر جاي بگذارد. با توجه به اينکه حمل و نقل، سهم عمده اي در آلودگي هواي تهران دارد استفاده از وسايل حمل و نقل عمومي، بعنوان يک گزينه برتر جهان، جهت پيشگيري و کنترل آلودگي هوا ضروري است. يکي از وسايل حمل و نقل عمومي سريع، مطمئن و ايمن که داراي کمترين اثرات سوء زيست محيطي است، مترو مي باشد. در حال حاضر متروي تهران، سهم عمده اي در کاهش آلودگي هواي شهر تهران دارد. در اين مطالعه، اقدام به بررسي اثرات زيست محيطي ناشي از خروجي هواکش هاي بين ايستگاهي نظير منواکسيدکربن، رطوبت نسبي، دما و سرعت جريان هوا در سيستم هاي تهويه بين ايستگاهي نيمه شمالي خط 1 متروي تهران شد. نتايج حاصل از اين تحقيق، با استانداردهاي زيست محيطي، هواي پاک و نتايج اندازه گيري آلاينده هاي هواي شهر تهران که توسط شهرداري تهران و سازمان حفاظت محيط زيست انجام مي گيرد، مقايسه شد. طبق اندازه گيريهاي انجام شده، در اين بررسي مشخص شد که ميانگين روزانه منواکسيدکربن خروجي هواکشهاي بين ايستگاهي متروي تهران %30-40 کمتر از ميانگين روزانه منواکسيد کربن شهر تهران است. اين ميانگين در مقايسه با هواي پاک کمتر از حد استاندارد يعني 9 PPM بود. ميانگين روزانه درجه حرارت هواي خروجي از هواکش هاي بين ايستگاهي مترو بين 21-27 درجه سانتيگراد ثابت و در گرمترين روزهاي سال يعني در ماههاي تير و مرداد، حدود 10 درجه سانتيگراد کمتر از ميانگين روزانه درجه حرارت هواي شهر تهران است. بدليل فعاليت دايم سيستم تهويه مناسب در مترو، ميانگين روزانه رطوبت نسبي در حدود %40-50 ثابت است و در حدود 15% بيشتر از ميانگين روزانه رطوبت نسبي هواي شهر تهران است. نتايج نشان داد که سرعت جريان هواي خروجي هواکش هاي بين ايستگاهي مترو، مستقل از تغييرات سرعت جريان هواي شهر تهران است. اين مطالعه نشان داد که سيستم تهويه متروي تهران در شرايط عادي يک سيستم مناسب محسوب شده و علاوه بر کاهش آلودگي هواي شهر تهران در افزايش کيفيت هواي اطراف خروجي هواکش هاي بين ايستگاهي نيز مي تواند موثر باشد.