امروزه پيامدهاي مختلف آلودگي هوا به خصوص اثرات بهداشتي آن از جمله ايجاد و تشديد بيماري هاي تنفسي، عصبي، قلبي و عروقي باعث شده است که نظارت و کنترل کيفيت هوا به صورت امري گريزناپذير در تمام جوامع در راس مسايل ملي مطرح شود. از آن جا که آلودگي هواي تنفسي شهر تهران در مقايسه با ساير کلان شهرهاي جهان که برنامه هاي مدون پايش را به مورد اجرا گذاشته اند در اکثر موارد فراتر از حد استاندارد مي باشد، لذا انجام تحقيقي در زمينه بررسي کيفيت هواي اين کلان شهر، ضروري به نظر مي رسد. در اين تحقيق براي نخستين بار شاخص کيفيت هوا از طريق درون يابي بين غلظت آلاينده ها براي پنج آلاينده اصلي O3, PM10, CO, SO2 و NO2 هواش شهر تهران در سال 1383 محاسبه و کيفيت بهداشتي هوا در گروه هاي خوب، متوسط، غيربهداشتي براي گروه هاي حساس، غير بهداشتي، خيلي غير بهداشتي و خطرناک طبقه بندي گرديد.
نتايج بدست آمده از شاخص کيفيت هوا مبين اين است که در سال 1383، 262 روز کيفيت هواي تهران از حد استاندارد تعيين شده توسط آژانس حفاظت محيط زيست ايالات متحده (ie.AQL=100) تجاوز کرده، در 12 درصد از روزهاي سال خيلي غير بهداشتي و در 0.50 درصد از روزها خطرناک - که در موارد تجاوز کيفيت هوا از حد استاندارد در 83 درصد از موارد آلاينده مسوول منواکسيدکربن بوده است. همچنين ماههاي مرداد، شهريور و مهر 1383، با ميانگين شاخص هاي 190، 185 و 188 آلوده ترين ماه هاي سال بوده اند. در مقايسه نتايج حاصل از اين تحقيق با تحقيقاتي که در سنوات گذشته انجام شده است، مي توان نتيجه گيري کرد که کيفيت بهداشتي هواي تهران در سال 1383 نسبت به آن سال ها از بهبود چنداني برخوردار نبوده، و در وضعيت بسيار وخيمي از نظر حفظ سلامتي اعضاي جامعه به ويژه گروه هاي حساس قرار دارد، که يکي از مهمترين دلايل آن افزايش روزافزون ورود خودروها به ناوگان حمل و نقل شهري و عدم خروج خودروهاي فرسوده از اين چرخه مي باشد.