روشهاي نوين و صحيح خاك ورزي به منظور استفاده بهينه از خاك به عنوان مهمترين تامين كننده منابع غذايي مي تواند بهره وري لازم از توليدات زراعي را افزايش دهد. بدين منظور اثر روش هاي مختلف خاك ورزي بر عملكرد گندم از سال 1379 به مدت 3 سال در ايستگاه تحقيقاتي گنبد با بافت سيلتي كلي لوم و از نوع تيپيك Calcixeroll و متوسط بارندگي سالانه 350 ميليمتر از طريق آزمايشات مزرعه اي در قالب طرح بلوك كامل تصادفي با شش تيمار و سه تكرار و در دو شرايط با آبياري و بدون آبياري انجام گرفت. با توجه به ادوات و ماشين آلات موجود در منطقه شش روش آماده سازي بستر بذر به شرح زير انتخاب گرديد. (T1) خاك ورزي عميق با زيرشكن همراه با شخم با گاوآهن برگرداندار و ديسك، (T2) خاك ورزي عميق با زيرشكن بدون شخم همراه با ديسك، (T3) شخم با گاوآهن برگرداندار همراه با ديسك، (T4) كم خاك ورزي با گاوآهن قلمي و ديسك، (T5) خاك ورزي سطحي با ديسك، (T6) بي خاك ورزي. نتايج بدست آمده نشان داد كه عمليات خاك ورزي تاثير مهمي در افزايش يا كاهش وزن مخصوص ظاهري در طي دوره رشد گياه ندارد و رطوبت 21% خاك در هنگام خاك ورزي باعث خردكردن تقريبا 60% كلوخ هاي خاك به قطري كمتر از 25 ميليمتر مي گردد. ميانگين وزني قطر كلوخ هاي خاك در تيمارهاي T5, T4, T3, T2, T1 به ترتيب 28، 34، 31، 34، 29 ميليمتر بدست آمد. اختلاف بين روش هاي خاك ورزي با 99% اطمينان معني دار بوده و ميانگين عملكرد براي تيمارهاي T1 و T6 در شرايط با آبياري به ترتيب 1940، 2123، 2750، 2581، 3041 و 1745 كيلوگرم در هكتار و در شرايط بدون آبياري 2547، 2338، 2258، 2234، 2238 و 1509 كيلوگرم در هكتار بدست آمد كه براي توليد گندم همراه با آبياري در طول دوره رشد، روش خاك ورزي عميق با زيرشكن و شخم و ديسك و در شرايط ديم و بدون آبياري خاك ورزي سطحي با ديسك به جهت حفظ رطوبت در لايه هاي عمقي خاك، بيشترين عملكرد را توليد كردند و استمرار روش بي خاك ورزي به تدريجي عملكرد را كاهش داد.