نتايج سومين مطالعه بين المللي رياضيات و علوم نشان داد که در مجموع، عملکرد دانش آموزان کشورهايي با نظام آموزشي متمرکز، بهتر از عملکرد دانش آموزان کشورهايي است که نظام آموزشي غير متمرکز دارند. اين واقعيت، از جنبه هاي مختلف داراي اهميت است. به خصوص اين که در کشورهايي مانند ايران که داراي نظام متمرکز آموزشي و به تبع آن، نظام متمرکز برنامه ريزي درسي هستند، تمايل چشمگيري به سمت عدم تمرکز وجود دارد. اين در حالي است كه در ايران، يک تصور عمومي بوجود آمده است که سهم عمده اي از ناکارآمدي نظام آموزشي و عملکرد نامطلوب دانش آموزان را، ناشي از تمرکز نظام آموزشي است.
به نظر مي رسد كه چنين تصوري، در كشورهاي ديگر نيز وجود داشته باشد، زيرا به گفته تموكنگ (2004)، در حال حاضر، براي بسياري از کشورها، رفتن به سمت عدم تمرکز يک مد است و آن كشورها، فكر مي كنند كه تمركززدايي، کاري است مدرن که بايد انجام شود. اما بايد توجه کرد که عدم تمرکز، يک اکسير جادويي نيست و مشکلات و مسايل خاص خود را به همراه خواهد داشت (134-154).
در اين مقاله، ابتدا به بحث راجع به اهداف تمركززدايي و سطوح عدم تمركز و انواع عدم تمرکز آموزشي مي پردازد و سپس با بيان تجربه آموزشي اخيري که در ايالات متحده در رابطه با برنامه ي درسي رياضي رخ داده است، زمينه هاي سياسي وقوع عدم تمرکز را مرور نموده و در نهايت به یک جمع بندي مي رسيم.