طرح مساله: هدف اساسي در اين تحقيق اندازه گيري نابرابري درآمدي در ايران است. در اين پژوهش فرض ما اين است كه نابرابري درآمدي در ايران طي سال هاي 1363 تا 1383 افزايش يافته است.
روش: ابتدا اطلاعات مقطعي توزيع درآمد (هزينه) به تفكيك مناطق شهري و روستايي بر اساس ريز داده هاي طرح درآمد ـ هزينه (بودجه خانوار) جمع آوري و سازمان دهي شده است، سپس با استفاده از سه شاخص ضريب جيني، آتكينسن و تايل در بسته نرم افزاري stata نابرابري درآمدي طي سال هاي 83-1363 به تفكيك مناطق شهري و روستايي اندازه گيري شده است.
يافته ها: در برآورد از شاخص تايل و شاخص آتكينسن بيشترين سطح نابرابري در مناطق شهري در سال هاي 69 و70 و66 و كمترين سطح نابرابري در سال هاي 82 و83 ديده شده است و در مناطق روستايي بيشترين سطح نابرابري در سال هاي 69 و70 و 65 و كمترين سطح نابرابري در سال هاي 82 و83 است. دامنه معني دار e در شاخص آتكينسن براي مناطق شهري و روستايي بين صفر و يك است. در برآورد ضريب جيني بيشترين سطح نابرابري در سال هاي 65 و70 و 66 و كمترين سطح نابرابري در سال هاي 82 و 83 است.