"خطايابي" به عنوان ابزاري در جهت تحليل و بررسي زبان "بينابيني"

تحقيق با اين فرضيه صورت گرفته است در صورتي كه زبان آموزان قادر به تشخيص خطاهاي موجود در يك آزمون "تشخيص خطاهاي دستوري نشوند" اين احتمال وجود دارد كه آنها در توليد نيز به تكرار همان خطاها پرداخته و بعلاوه در برطرف نمودن آنها نيز از دشواري بيشتري برخوردار باشند. 103 دانشجوي رشته زبان ملزم به واكنش به يك آزمون "تشخيص خطاهاي زباني" شدند و بعد از تجزيه و تحليل پاسخ ها مشخص شد كه دانشجويان در شناسايي برخي از خطاها موفق عمل نموده ولي در شناسايي برخي ديگر ناتوان بوده اند. با عنايت به منبع اين خطاها محقق به اين نتيجه رسيد كه خطاهايي كه منبع آنها دو زبانه محسوب مي گردد، از دشواري بيشتري در تشخيص برخوردار بوده در حالي كه خطاهاي منسوب به يك منبع در مقياس وسيعتري مورد تشخيص و شناسايي قرار گرفته اند. در نهايت ارتباطي بين تفاوت هاي ساختاري دو زبان، ميزان و مفهوم دشواري در زبان آموزي، و در نهايت عدم ثبات قوانين دستوري زبان مقصد ايجاد شده است.