دراين مقاله، جايگاه نگرش هاي سره گرايانه در برنامه ريزي زبان بررسي مي شود. دليل توجه ويژه به سره گرايي در نظام برنامه ريزي زبان آن است كه سره گرايي يكي از گرايش هاي غالب بر تحولات برنامه ريزي شده و نشده زبان بوده است. ضمنا، در بيشتر مقالاتي كه درباره سره گرايي در زبان فارسي منتشر شده است، از بعد عاطفي و احساسي به آن پرداخته شده است. در اين مختصر مي كوشيم سره گرايي را با تاكيد ويژه بر نوع واژگاني آن معرفي كنيم و جايگاه آن را در برنامه ريزي زبان مشخص سازيم. در پايان، با توجه به اهميت نقش نگرش هاي كاربران زبان در موفقيت يا عدم موفقيت هر نوع برنامه ريزي زبان، به بررسي نگرش هاي سره گرايانه در ميان برخي از سطوح جامعه زباني تهران (دانش آموزان، دانشجويان، دانشگاهيان و فرهنگستانيان) خواهيم پرداخت و، از اين راه، وضع سره گرايي را در اين جامعه زباني توصيف خواهيم كرد.