زبان فارسي در رايا سپهر (جايگاه زبان فارسي در جهان نوين فناوري اطلاعات)

فناوری اطلاعات
با پيدايش نخستين رايانه ها در بيش از نيم قرن پيش و گسترش روز افزون آنها، شاخه اي از دانش برق و الكترونيك به طور اختصاصي به طراحي و ساخت سخت افزارهاي رايانه اي پرداخت و، با بهره گيري از رياضيات جديد، طراحي و تدوين برنامه ها و نرم افزارهاي آن آغاز شد. بدين سان رشته هاي مهندسي سخت افزار و نرم افزار رايانه و به طور كلي دانش رايانه شكل گرفت. از آنجا كه مهم ترين و فراگيرترين فعاليت رايانه ها را دريافت و پردازش و ارايه داده ها يا اطلاعات مي دانستند، نخستين بار در سال 1968، دريفوس فرانسوي اين حوزه را انفورماتيك به معني پردازش خودكار اطلاعات خواند (ابطحي 1383، ص 19)- واژه اي كه با همين معني در زبان انگليسي و فارسي نيز كاربرد يافت. از دهه هفتاد در ايالات متحده و از دهه هشتاد در انگلستان، به تدريج اصطلاح فناوري اطلاعات با مفهومي گسترده تر جانشين آن شد تا همه زمينه ها و رشته هاي مرتبط با دانش رايانه و پردازش خودكار داده ها را در برگيرد. امروزه فناوري اطلاعات (IT)، از ديد كاربردي، با همه فنون به هم پيوسته كار بر روي داده ها و، به لحاظ نظري، با سيبرنتيك پيوند دارد. نظريه هاي خودكاري، سامانه ها، اطلاعات، ارتباطات و ماشين هاي پردازشگر حوزه هاي اصلي آن اند (همان جا). از سوي ديگر، با رواج اصطلاح فراگيرتر فناوري اطلاعات و ارتباطات، همبستگي اين دو رشته و مجموعه اي از فنون رايانه اي كاربردي چه سخت افزاري و چه نرم افزاري و نيز شبكه ها و ارتباطات راه دور بارزتر مي گردد (http://foldoc.org).