اثر تداخل زمينه اي بر اجرا و يادگيري پرتاب آزاد بسكتبال

هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر سه شيوه آرايش تمرين (تمرين قالبي، تمرين زنجيره اي و تمرين تصادفي) بر اجرا و يادگيري مهارت پرتاب آزداد بسكتبال از سه نقطه مختلف با فواصل متفاوت از حلقه بسكتبال در افراد غير مبتدي بوده است. 30 نفر دانشجوي پسر رشته تربيت بدني كه واحد بسكتبال 1 را با موفقيت گذرانده بودند و سابقه شركت در مسابقات بسكتبال نداشتند، پس از انجام پيش آزمون (شامل 15 پرتاب آزاد از 3 متري روبروي حلقه) بطور تصادفي در سه گروه تمريني تقسيم شدند. تمامي آزمودنيها در 5 جلسه تمرين در 5 روز متوالي (هر جلسه 15 پرتاب آزاد از 1.5 متري، پرتاب آزاد از 3 متري و 15 پرتاب آزاد از 4.5 متري روبروي حلقه طبق آرايش خاص گروه خود) و آزمون انتقال (شامل 15 پرتاب آزاد از 3.5 متري سمت راست حلقه و با زاويه 45 درجه) شركت نموده اند. نتايج تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر روي عامل جلسات تمرين حاكي از تفاوت معني دار بين جلسات اول و پنجم با ساير جلسات بوده است در حالي كه اثر گروه ها و تعامل گروه و جلسات تمرين معني دار نبوده است. نتايج تحليل واريانس يك راهه در مقايسه بين ميانگين نمرات آزمون انتقال سه گروه نيز حاكي از عدم وجود تفاوت معني دار بين گروه ها است. اين يافته ها نشان مي دهد كه تغيير پارامتر فاصله در تكليف پرتاب آزاد بسكتبال اثر تداخل زمينه اي را آشكار نكرده و از نظريه مگيل و هال (1991) حمايت مي كنند كه براي بروز اثر تداخل زمينه اي بايد تكاليف مورد تمرين با برنامه هاي حركتي تعميم يافته متفاوتي كنترل شوند.