كانال هاي ارتباطي ميان رشد و تجارب در برخي از صنايع ايران

فرايند توليد صنعتي، فرايندي فني، اجتماعي و سياسي است. از نظر اقتصادي نيز به ويژه در سطح كلان و در بلند مدت، از ويژگي هايي برخوردار مي باشد كه تحت عنوان نقش صنعت در رشد اقتصادي مورد بحث اقتصاددانان قرار گرفته است. به طور تقريبي، رشد اقتصادي با صنعتي شدن منطبق است و در قرون اخير، صنعتي شدن با رشد اقتصادي همراه بوده است به نحوي كه بسياري از متفكران اين دو را يكي دانسته اند. هدف ما در اين مقاله، بررسي ساختار تجارب در برخي از صنايع ايران و نقش آنها در ايجاد رشد مي باشد.
بررسي نتايج تخمين هاي مدل اقتصاد سنجي نشان مي دهند كه صنعت ايران به دليل قرار گرفتن در چرخه درون گراي توليد، حالت ايستا، ساكن و انفعالي را در متن اقتصادي كشور دارا مي باشد. اين نتايج حاكي است، اتكا به الگو و جريانات تقاضاي داخلي قادر نيست پويايي تقاضا براي كالاها و خدمات را حتي در سطح ملي تامين نمايد؛ و مسلم است كه زنجيره هاي ارزش، براي شكل دهي اين محصولات در فضايي به هم متصل مي گردند كه در آنها حلقه هاي مفقوده بسيار است.
نتايج اين مقاله نشن مي دهند كه صنايع مورد بررسي در ايران در امر تجارب، حتي در انجام وظايف كلاسيك يا تعادل و بازارگرايي در سطح ملي با شكست مواجه مي شوند. ارزيابي معادلات تخميني نشان مي دهند، حاصل توليد فعاليت هاي صنعتي، روابط ارگانيك ميان اجزاي نظام اقتصادي و اجتماعي را طوري به هم زده است كه تمام مناسبات آن به طور غير معقولي جلوه مي نمايد. اين ناهمگرايي و مشكلات ساختاري، پيوسته «باز توليد» مي شود و ناهماهنگي هاي متعددي را ايجاد مي كند كه به واسطه ارتباط با بازارهاي جهاني ناهنجاري هاي مجموعه اقتصاد ايران را تقويت مي نمايد.