بررسي و تحليل "معناشناسي تاويل" و اعتبار معرفتي آن در انديشه ملاصدرا

"تاويل" يكي از اصلي ترين فرايندهاي تفكر انسان است. فيلون در سنت يهودي، اوريگنس و اگوستين در سنت مسيحي و ابن عربي و ملاصدرا در سنت اسلامي از جمله نمايندگان برجسته تفكر تاويلي اند.
در اين مقاله سعي شده است ديدگاه ملاصدرا درباره "تاويل" و اعتبار معرفتي آن با ارائه شواهدي گويا از آثار او دقيقا تحليل شود. ملاصدرا "تاويل" را به عنوان "كليدي" براي كشف افقهاي پنهان در اختيار قرار داده است. وي معتقد است، گشوده بودن راه "تاويل" براي فهم حقايق آن سويي، تصريح آيات قرآن كريم است.
تلقي خاص ملاصدرا نسبت به انسان و قرآن و عالم، در نوع نگرش او به "حقيقت" و فهم آن، تاثير بسزائي داشته است.

ملاصدرا با به كار گرفتن "روش تاويل" و بيان اعتبار معرفتي آن، فهم از " حقيقت" را در قالب هاي معيني محدود نكرده، بلكه با اصالت بخشيدن به باطن امور، زمينه پويش و آفرينندگي را فراهم ساخته است.
وي با طرد قشري گري، كه بر پذيرش منطق تك گفتاري تاكيد دارد، فهم هاي مختلف را - با بيان احكام و شرايط آن - از طريق رخنه در باطن امور رسميت بخشيده است.