نسيبت رئاليسم و حقيقت از نظر گادامر

"هرمنوتيك فلسفي" با نام هانس گئورگ گادامر گره خورده است. هر چند نظريه هرمنوتيك، پيش از او نيز جايگاهي ويژه داشت، اين گادامر بود كه آن را از نظريه اي ادبي و متن شناختي به نظريه اي فلسفي و هستي شناختي ارتقا داد. وي اين كار را با وام گيري از انديشه هاي هايدگر انجام داد و نشان داد كه هستي ما انسانها هستي اي مشروط و مقيد است و لاجرم شناخت ما نيز چنين است. اما اين محدوديت شناختي ما صرفا ريشه در وضع فعلي ما يا كميت دانش ما ندارد كه بتوان در آينده به رفع آن اميدوار بود. ذات و سرشت انساني ما چنين است و راهي براي برون شدن از آن وجود ندارد . بدين ترتيب، عوامل محدودساز دانش و شناخت ما از نظر گادامر، تاريخ و زبان است و ما همواره اسير اين دوايم. از اين رو دانش و شناخت ما همواره نسبي و محدود است و هرگز نمي توانيم ادعاي دانستن مطلق يا در اختيار داشتن حقيقت بكنيم. پرسشي كه در اينجا پيش مي آيد و اتهامي كه غالبا به گادامر زده مي شود، آن است كه در صورتي كه نتوان تقرير مطلقي از حقيقت به دست داد، همه تقريرها برابر خواهند بود و نمي توان تقريري را برتر از ديگر تقريرها دانست. متقابلا تبيين دقيق مباني فلسفي گادامر در صدد نفي چنين برداشتي است.