بررسي 70 مورد پيوند قرنيه با خطر بالا در مركز چشم پزشكي بيمارستان امام رضا (ع) مشهد 1380-1370

سابقه و هدف: شناخت فاكتورهاي مستعد كننده Allograft Rejection و Graft Failure در پيوند قرنيه اهميت بسيار دارد. اين امر با مطالعه نتايج پيوند قرنيه در افراد با خطر بالا و بررسي علل رد پيوند امكان پذير است.
بيماران و روش: طي يك مطالعه توصيفي هشتصد پرونده مربوط به بيماران پيوند قرنيه در طي سال هاي 1380-1370 در مركز چشم پزشكي بيمارستان امام رضا (ع) بررسي گرديد. 70 پرونده مربوط به بيماران با ريسك بالاي رد پيوند قرنيه انتخاب شدند براي هر بيمار فرم مخصوص اطلاعات (Data Sheet) براساس پرونده، تكميل گرديد. نتايج با استفاده از نرم افزار آماري SPSS آناليز گرديد. پرونده هاي با نقص از ارزيابي حذف گرديدند. براي رعايت مسايل اخلاقي در پژوهش سعي گرديد تا نام تمام بيماران كاملا محرمانه حفظ گردد.
نتايج: 40 بيمار مذكر بودند (57.1%)، متوسط سن بيماران 30.9 سال بود (يك سال تا 74 سال). شايع ترين علل پيوند قرنيه به ترتيب Multiple Graft Failure، اسكار و نئوواسكولاريزاسيون بود كه نسبت به ساير علل شيوع بيشتر و قابل توجه آماري دارد(P<0.001) . شايع ترين عارضه بعد عمل جراحي، پس زدن آلوگرافت پيوند بود كه از لحاظ آماري معني دار بود(P<0.001) . حدت بينايي پس از عمل جراحي افزايش قابل توجه آماري نشان مي داد(P<0.001) . اين اثر در دو جنس يكسان بود و تفاوت معني دار آماري نشان نداد. اثر ريسك فاكتورهاي مختلف قبل عمل بر روي ديد پس از عمل از لحاظ آماري تفاوت قابل ملاحظه اي نداشت. ميزان بقاي پيوند در طي يك سال 86%، سه سال 69%، پنج سال 61% و ده سال 27% بود. بدترين پرگنوز مربوط به بيماران با اسكار قرنيه و سوختگي قليايي شديد بود.
بحث و نتيجه گيري: در موارد ريسك بالاي خطر، باز هم پيوند قرنيه موجب افزايش ديد ميگردد و ميزان بقاي پيوند نيز در حد قابل قبولي مي باشد. سن و جنس بر نتايج پيوند اثري ندارد. با به كارگيري تكنيك هاي جديد جراحي و اقدامات حمايتي بعد از عمل، ميزان بقاي گرافت در موارد با خطر بالاي پيوند قرنيه افزايش يافته است.