بررسي رابطه ميزان استريول غيرکونژوگه سرمي مادر با ديابت بارداري

اميريان اعظم; کريمان نورالسادات; هدايتي مهدي; برومندنيا نسرين; نائيجي زهرا

مشخصات مقاله

عنوان نشریه:

مجله زنان مامايي و نازايي ايران : بهمن 1397 , دوره 21 , شماره 11 #g00603 ; از صفحه 52 تا صفحه 60 .

عنوان مقاله:

بررسي رابطه ميزان استريول غيرکونژوگه سرمي مادر با ديابت بارداري

نویسندگان:

اميريان اعظم, کريمان نورالسادات*, هدايتي مهدي, برومندنيا نسرين, نائيجي زهرا

آدرس:

* گروه مامایی و بهداشت باروری، مرکز تحقیقات مامایی و بهداشت باروری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

چکیده:

مقدمه: ديابت بارداري، شايع ترين عارضه طبي دوران بارداري است. تشخيص زودهنگام و انجام اقدامات پيشگيرانه و درماني لازم، باعث کاهش عوارض کوتاه مدت و بلندمدت مادري، جنيني و نوزادي مي شود. مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط استريول غيرکونژوگه با ديابت بارداري انجام شد. روش کار: اين مطالعه مورد-شاهدي در سال هاي 97-1396 بر روي 60 زن باردار مبتلا به ديابت بارداري (مورد) و 120 زن با بارداري سالم (گروه شاهد) مراجعه کننده به بيمارستان هاي مهديه و طالقاني شهر تهران انجام شد. در نمونه ها، تريپل تست در هفته 17-14 بارداري و تست تحمل گلوکز خوراکي با 75 گرم گلوکز در هفته 28-24 بارداري انجام شده بود. روش گردآوري داده ها مصاحبه بود. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS (نسخه 17) و آزمون هاي تي مستقل، کاي دو، من ويتني، رگرسيون لوجستيک انجام شد. ميزان p کمتر از 05/0 معني دار در نظر گرفته شد. يافته ها: ميانگين و انحراف معيار استريول غيرکونژوگه در گروه مورد 61/0± 17/1 و در گروه شاهد 47/0± 02/1 MOM بود. ميزان استريول غيرکونژوگه در گروه مورد به طور معني داري بيشتر از گروه شاهد بود (011/0=p). نتيجه گيري: افزايش ميزان استريول غيرکونژوگه در اوايل بارداري مي تواند به عنوان يک تست تشخيصي جديد ديابت بارداري مطرح و مورد بررسي قرار گيرد. بنابراين با شناسايي زودهنگام زنان در معرض خطر، مي توان اقدامات لازم براي کاهش عوارض آن را انجام داد.

کلید واژه:

استريول غيرکونژوگه(Q1)ديابت بارداري(Q2)سه ماهه دوم بارداري(Q2)