|
چکیده:
طرفداران رويکرد تفسيري، خط مشي گذاري را فراتر از کاررسمي دولت و در بردارنده گفتمان ها و رويکردها مي دانند. در رويکرد قابليت «آمارتيا سن»(گفتمان جديد توسعه انساني) انسان موجودي مختار و داراي نقش عامليت است. عامليت انساني توسط نظام هاي آموزش و پرورش فعليت مي يايد وموجب شکوفايي قابليت هاي چند گانه و بالقوه انساني مي شود که در نظام آموزشي کشور مشاهده نمي شود. لذا مسئله اين تحقيق عدم شکوفايي قابليت هاي چند گانه انساني در آموزش و پرورش ايران و هدف اصلي دستيابي به الگويي براي خط مشي گذاري با رويکرد قابليت است. روش پژوهش، کيفي و با استفاده از استراتژي داده بنياد (رويکرد گليزري) است. يافته ها نشان مي دهد که خط مشي گذاري با رويکرد قابليت، مستلزم به کار گيري الگوي خط مشي گذاري با عناصر رويکرد قابليت به عنوان محتوي خط مشي ها است. در اين الگو، تجلي نظام خط مشي گذاري شوراي عالي آموزش و پرورش است که با نهادهاي فراقوه اي و قواي سه گانه، خانواده ها، نهادهاي مدني و بخش خصوصي تعامل دارد و با توجه به آزادي هاي مورد نياز، براي تحقق بخشيدن به توسعه قابليت ها و تبديل آن ها به کارکرد ها درچارچوب فرهنگ و نظام ارزشي فعاليت مي کند.
|