بررسي فراواني اختلالات آزمايشگاهي در بيماران مراجعه کننده با خارش مزمن به درمانگاه پوست بيمارستان فرشچيان همدان در سال 1396

بحيرائي زهرا; صنايي زهرا; عليرضائي پدرام

مشخصات مقاله

عنوان نشریه:

مجله پزشكي باليني ابن سينا (مجله علمي دانشگاه علوم پزشکي و خدمات بهداشتي درماني همدان)

اطلاعات شماره:

زمستان 1397 , دوره 25 , شماره 4 (مسلسل 90) ; از صفحه 230 تا صفحه 235 .

عنوان مقاله:

بررسي فراواني اختلالات آزمايشگاهي در بيماران مراجعه کننده با خارش مزمن به درمانگاه پوست بيمارستان فرشچيان همدان در سال 1396

نویسندگان:

بحيرائي زهرا, صنايي زهرا, عليرضائي پدرام*

آدرس:

* مرکز تحقیقات پسوریازیس، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان

چکیده:

سابقه و هدف: خارش مزمن به خارش بيش از شش هفته اطلاق مي شود که مي تواند منجر به اختلالات خواب، اختلال در فعاليت روزانه، افسردگي و در نتيجه کاهش کيفيت زندگي فرد مبتلا گردد. بررسي هاي آزمايشگاهي متعددي جهت يافتن بيماري هاي سيستميک در مبتلايان به خارش مزمن توصيه شده است؛ اما شيوع کلي اين بيماري ها در بيماران گرفتار خارش چندان مشخص نمي باشد. در اين ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعيين فراواني اختلالات آزمايشگاهي در بيماران مبتلا به خارش مزمن انجام شد. اين امر مي تواند به شناسايي عوامل مرتبط با خارش و تشخيص بيماري هاي زمينه اي در اين بيماران کمک کند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقطعي انجام شد. در اين مطالعه 30 بيمار دچار خارش مزمن و بدون ضايعه پوستي يا سابقه بيماري سيستميک توجيه کننده خارش از نظر متغيرهاي دموگرافيک (مانند سن و جنس) و پارامترهاي آزمايشگاهي (Erythrocyte Sedimentation Rate، آنزيم هاي کبدي و آلکالن فسفاتاز، بيلي روبين (Bilirubin) تام و مستقيم، کراتينين، نيتروژن اوره خون (BUN: Blood Urea Nitrogen)، قند خون ناشتا، آزمون عملکرد تيروئيد، تعداد گلبول هاي سفيد خون، هموگلوبين و لاکتات دهيدروژناز) بررسي شدند. در ادامه، داده هاي دموگرافيک و آزمايشگاهي در چک ليست ثبت گرديدند و با استفاده از نرم افزار SPSS 20 تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: ميانگين سني بيماران معادل 4/15± 4/50 سال بود. 60 درصد از بيماران مرد و 40 درصد زن بودند. در 40 درصد از بيماران اختلال آزمايشگاهي يافت شد. بر مبناي نتايج، شايع ترين اختلالات آزمايشگاهي عبارت بودند از: افزايش قند خون ناشتا (6/26 درصد) و کاهش سطح هموگلوبين (7/16 درصد). ساير اختلالات آزمايشگاهي شامل موارد زير بودند: افزايش سطح آلکالن فسفاتاز (10 درصد)، لکوسيتوز (6/6 درصد) و افزايش لاکتات دهيدروژناز (LDH: Lactate Dehydrogenase)، ESR، TSH، BUN، بيلي روبين و کراتينين هر کدام 3/3 درصد. شايان ذکر است که تفاوت آماري معناداري بين شيوع اختلالات آزمايشگاهي در مردان و زنان وجود نداشت. در اين مطالعه يک بيمار لنفوسيتوز همراه با افزايش LDH داشت که در نهايت اختلال لنفوپروليفراتيو تشخيص داده شد. نتيجه گيري: با وجود اينکه نتايج آزمايشات در 60 درصد از افراد نرمال بود؛ اما پيداکردن يک مورد اختلال لنفوپروليفراتيو در اين بيماران اهميت بررسي هاي کامل آزمايشگاهي در آن ها را گوشزد مي نمايد.

کلید واژه:

اختلالات آزمايشگاهي(Q1)بيماري سيستميک(Q2)پارانئوپلاستيک(Q1)خارش(Q2)