|
چکیده:
مرکزيت ديني در طول تاريخ به صورت هاي گوناگون تجلي کرده است. يکي از اين صورت ها، بلکه صورت برترِ آن، «شهر خدا» است. آرمان شهر خدا، مبتني بر هدف برقراري پيوند ميان خدا و انسان و بازجويي روزگار وصل بشر، بوده است؛ اين آرمان، گاه در روزگاران و اسطوره هاي کهن به صورتي خام و مبهم جلوه کرده و گاه به صورتي آشکارتر در متون مقدس نمود يافته است. زماني هم صورتي از وجود فيزيکي به خود گرفته است. اين آرمان جمعي و متعالي، در سير انديشه ديني به تدريج جلايي افزون يافته، با «ميثاق الهي» و نام حضرت ابراهيم پيوند خورده و در نهايت نه با عنوان «شهر خدا» که به صورت «امّ القري» تحقق يافته است. از نگاه اين مقاله، شريعت خاتم، سرِ درافکندن چيزي با عنوان شهر خدا و مانند آن را نداشته است؛ اما از عنواني ديگر سخن گفته که عبارت از امّ القري و مأواي «بيت الله الحرام» است تا مقاصد عملي و متعالي چيزي که از آن به صورت رؤيايي و گزاف در قالب شهر خدا ياد مي شده، با آن محقق گردد.
|