|
چکیده:
زبان طبيعي و تفكرات فلسفي، در منطق قديم نقش اساسي ايفا نموده است، از اين رو ديدگاه هاي منطقيون بزرگ ما، همچون ابن سينا، قطب الدين رازي و خواجه نصير الدين طوسي، در بعضي از مباحث بنيادي منطق، صوري محض و منطقي صرف نبوده است؛ و گاهي در اين ديدگاهها، تعارضاتي مشاهده مي شود كه ناشي از تاثير همين عوامل برون منطقي است. ما در اين مقاله برآنيم تا اين تاثيرات را در مورد يكي از بنيادين ترين مسائل منطق يعني مساله "مصداق" و "مفهوم" و جايگاه منطقي آن درمنطق قديم، بررسي كنيم.
|