مطالعه حاضر با هدف بررسي مديريت بهره برداري صيد تجاري شاه ميگوي صخره اي، در ماههاي مهر و آبان سال 1380 در مناطق مختلف صيادي سواحل درياي عمان در جنوب استان سيستان و بلوچستان انجام شد. در اين مطالعه 1331 نمونه شاه ميگوي صخره اي panulirus homarus Linnaeus, 1758 از مناطق رمين، چابهار، كنارك، پزم وغرب پزم مورد مطالعه قرار گرفتند. با مراجعه به صيدگاه هاي مناطق مختلف در ساعات اوليه هر روز، طول كاراپاس نمونه ها اندازه گيري و جنسيت، وجود تخم، وضعيت پاهاي شكمي ماده از نظر حذف تخم ها، و وجود توده اسپرماتوفوري مورد بررسي قرار گرفتند.
نتايج نشان داد كه بالاترين ميانگين طول كاراپاس در صيدگاههاي غربي استان (02/9±04/80 ميليمتر) و پايينترين ميزان آن در پزم (66/6±46/76 ميليمتر) مشاهده ميشود. فراواني نمونه‌هاي زير سايز صيد شده نسبت به سالهاي 1378 و 1379 افزايش نشان داد اما در مناطق مختلف صيادي اختلاف معني دار با يكديگر نداشت. ماده هاي تخمدار در صيدگاه هاي مختلف 3/1 تا 8/10 درصد از كل ماده ها را تشكيل داده بودند. اين مقادير نسبت به سالهاي گذشته كاهش پيدا كرده است. همچنين درصد ماده هاي داراي توده اسپرماتوفوري در تركيب صيد قابل توجه بود. در منطقه بريس صيد شاه ميگو در كمتر از يك هفته متوقف شد و در ديگر مناطق حدود يك ماه و نيم به طول انجاميد. در اين مطالعه راهكارهاي لازم جهت مديريت صيد شاه ميگو ارائه گرديده است.