تاثير عمل واريكوسلكتومي بر نتايج اسپرموگرام بيماران مبتلا به واريكوسل تحت باليني

 اين مطالعه كارآزمايي باليني شاهد داري است كه با هدف بررسي تاثير عمل واريكوسلكتومي بر اسپرموگرام بيماران مبتلا به واريكوسل تحت باليني در فاصله سالهاي 1375 الي 1378 انجام شد. در اين بررسي 142 بيمار مبتلا به واريكوسل (63 بيمار با تشخيص واريكوسل تحت باليني بر اساس سونوگرافي ترانس اسكروتال به عنوان گروه مطالعه و 79 بيمار با تشخيص واريكوسل بر اساس معاينات باليني به عنوان گروه شاهد) با ميانگين سني 28.1±4.3 سال با رضايت شخصي وارد مطالعه شدند. ابتدا از هر بيمار دو نمونه اسپرموگرام به فاصله حداقل دو هفته تهيه گرديد و سپس بيماران تحت عمل واريكوسلكتومي خلف صفاتي High Ligation) وريد اسپرماتيك داخلي) قرار گرفتند و در فاصله 3 و 6 ماه بعد از عمل، دو نمونه اسپرموگرام مجدد از اين بيماران تهيه و نتايج پارامترهاي اسپرموگرام قبل و بعد از عمل مقايسه شدند. در اين مطالعه در حالي كه عمل واريكوسلكتومي در گروه باليني موجب بهبودي با اهميتي در پارامترهاي اسپرموگرام (به خصوص در پارامترهاي تعداد و تحرك) شد، در گروه تحت باليني چندان تغييري در كيفيت اسپرموگرام بعد از عمل به وجود نياورد و بين پارامترهاي تعداد اسپرم، تحرك و درصد مورفولوژي طبيعي آن قبل و بعد ازعمل تفاوت معني داري وجود نداشت. از ديگر نتايج حاصل در اين مطالعه وجود اختلاف در سمت ابتلا بود به طوري كه در گروه تحت باليني ابتلا دو طرفه و سمت راست واريكوسل نسبت به بيماران گروه باليني بيشتر بود و همچنين سابقه ناباروري ثانويه در گروه تحت باليني نسبت به گروه باليني بيشتر گزارش گرديد. با توجه به تاثير ضعيف حاصل از عمل واريكوسل تحت باليني در اين مطالعه و اختلاف باليني قابل توجه بيماران گروه واريكوسل تحت باليني با گروه باليني (تفاوت قابل توجه سمت ابتلا، سابقه بارروي قبلي و تفاوت كيفيت اسپرموگرام قبل از عمل) در انتخاب درمان، نياز به تامل بيشتري احساس مي شود و عمل جراحي در اين دسته از بيماران به طور عجولانه به عنوان انتخاب اول ضروري به نظر نمي رسد و توصيه مي شود كه قبل از تصميم گيري به عمل جراحي در آنان عوامل ديگر اختلالات اسپرموگرام و ناباروري نظير اختلالات هورموني، ناهنجاري هاي مجاري تناسلي دروني و اختلالات ايمونولوژيك بيشتر بررسي شود.