کاربست مفهوم انعطاف پذيري در مدارس دوره اسلامي (مطالعه موردي، مدارس شهر قزوين)

دانش در اسلام جايگاهي بلند دارد. از همين رو مسجد از ديرباز تاکنون در کنار کارکرد عبادت پروردگار، مکان گردهم آيي مسلمانان و کسب علم بوده است. اگر هسته مرکزي دانش اسلامي را در مساجد بدانيم، مي توان مدارس علمي و ديني را در رابطه مستقيم با مساجد چون شعبه هايي از آن هسته مرکزي به شمار آورد. هم بدين دليل است که معماري مدارس علمي در به معماري مساجد اسلامي شباهت دارد و در طول گذشت ايام، مساجد و مدارس با کاربري يکسان و موثر سهمي به سزا در نشر و ترويج مباني معرفتي قرآن و اسلام داشته اند. اين مقاله در نظر دارد تا با بررسي مدارس دوره اسلامي و ويژگي هاي آن به آزمون کيفيت انعطاف پذيري در اين مدارس بپردازد. روش تحقيق از حيث هدف، کاربردي و از بعد روش، توصيفي تحليلي مبتني بر تحليل محتوا است. هدف از اين پژوهش کاربست کيفيت انعطاف پذيري در مدارس دوره اسلامي و مقايسه تطبيقي آن است، به عبارت ديگر، اين مقاله در نظر دارد تا کيفيت انعطاف پذيري و مولفه هاي آن را از بعد شکلي و عملکردي در مدارس دوره اسلامي مقايسه نمايد. نمونه موردي مطالعه مدارس دوره اسلامي در شهر قزوين است.نتايج نشان مي دهد که در مدارس دوره صفويه تنوع پذيري شکلي و تطبيق پذيري عملکردي و در مدارس دوره قاجار بيش?تر تنوع پذيري فرمي و شکلي مورد نظر بوده است. اين نکته در پلان بنا و عملکرد داخلي بنا مشهود است.