در تحقيق حاضر به بررسي تجارب زيسته ي دانشجويان دختر ساکن خوابگاه هاي دانشجويي دانشگاه فرهنگيان از کنش هاي اجتماعي و درک آن ها از زندگي در اين اماکن پرداخته شده است. اين پژوهش از نوع تحقيقات کيفي بوده و به روش پديدارشناسي انجام گرفته است. زمان اجراي پژوهش، بهمن و اسفند سال 1393 بوده و نمونه ها از ميان دانشجويان ساکن خوابگاه ها، با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند، انتخاب شدند. پس از اشباع اطلاعاتي، تعداد شرکت کنندگان به 16 نفر رسيد. جمع آوري اطلاعات با استفاده از مصاحبه عميق و تجزيه و تحليل داده ها به روش کدگذاري آزاد و انتخابي انجام شد. يافته هاي حاصل از تجارب زيسته دانشجويان، در قالب 5 مضمون اصلي و تعدادي زير مضمون استخراج شدند. مضامين اصلي استخراج شده عبارت بودند از: دلبستگي به خوابگاه، درک همدلانه، نظم پذيري رضايتمندانه، خودکنترلي، الگوپذيري و تجربه آموزي. در اين تحقيق مشخص شد که درک و تجربه دانشجويان از زندگي در اين مکان، همان درکي نيست که ديگران (اعم از مسوولين دانشگاه) از اين تجربه دارند. دانشجويان کنش هاي مثبت زندگي در محيط خوابگاه را شامل مهارت هاي زندگي، سازگاري، مسووليت پذيري، کنترل رفتار و احساسات، تاب آوري و درک متقابل مي دانستند. آن ها جوامع يادگيري اي تشکيل داده بودند که بسياري از مفاهيم بنيادين زندگي را از آن طريق مي آموختند.