رهيافت هاي معرفت شناختي تئاتر در توجيه زيبايي شناختي از مفهوم فرهنگ (يک مطالعه ي تطبيقي ميان انديشه هاي فريدريش نيچه و آنتونن آرتو)

آنچه ما در اين مقاله «فرهنگ تراژيک» مي ناميم حاصل رهيافت هايي است که نيچه و آرتو، الگوي زيبايي شناختي آن را به ترتيب در تراژدي هاي يونان باستان و تئاتر شقاوت يافتند. مي توان گفت که تئاتر نزد نيچه و آرتو همچون الگويي در جهت توجيه زيبايي شناختي از هستي عمل مي کند. هدف نهايي اين مقاله تبيين فرهنگي است که بر بنيان چنين ديدگاهي، يعني توجيه زيبايي شناختي از زندگي استوار شده و در برابر فرهنگي قرار مي گيرد که تلاش مي کند زندگي را به قسمي از عناصر ايدئولوژيک و سوبژکتيو تقليل دهد. بنابراين ما در پايان، در ضمن يک مطالعه تطبيقي، به نقد اين مساله خواهيم پرداخت که وحدتي که در فرهنگ مدرن وجود دارد، وحدتي کاذب است که به واسطه ي امري بيروني بر زندگي تحميل شده و مفهوم حقيقي فرهنگ مبين وحدتي دروني، همچون وحدت سبک اثر هنري است که با توجيه زيبايي شناختي از هستي در پيوند مي باشد. اين پژوهش با استناد به منابع کتابخانه اي و به خصوص با تمرکز به روي دو کتاب زايش تراژدي و تئاتر و همزادشتلاش مي کند تا کيفيت اين فرهنگ را در قالب شکلي از «کنشگري»، «کثرت گرايي» و «آري گويي» به زندگي و «امر نو» تبيين نمايد.