هگل ناشناختني ماندن شيء في نفسه را در فلسفه کانت معادل با شکاکيت دانسته و علت آن را در روش نقادي جستجو مي کند. چرا که از نظر او سنجش امکان معرفت پيش از مواجهه با متعلقات معرفت به معناي از پيش مفروض گرفتن سوبژکتيويسم است. در اين مقاله نخست نشان داده مي شود که هگل چگونه با نگارش پديدارشناسي اولا اصل پروژه نقادي را به رسميت شناخته و ثانيا بديلي در برابر روش نقادي کانتي ارائه مي دهد که گرفتار معضل از پيش مفروض گرفتن سوبژکتيويسم و در نتيجه شکاکيت نباشد. سپس با نظر به تفاسير مختلفي از پديدارشناسي که آن را به عنوان برهاني عليه شکاکيت قلمداد کرده اند، ثابت مي شود که نتيجه پديدارشناسي نه اثبات کفايت مفاهيم ذهني براي اطلاق بر شيء في نفسه که ضرورت وجود ايده مطلق براي امکان معرفت است، چرا که از يقين بي واسطه آگاهي نمي توان حقيقت جهان خارج را استنتاج کرد و وحدت هستي و معرفت تنها ذيل ايده مطلق ميسر مي شود.