کارل اشميت با رساله دوران سازش، «الاهيات سياسي: چهار گفتار در باب مفهوم حاکميت»، باني تحولي عمده در نظريه دولت و مفهوم حاکميت در عصر جديد شد. او در اين رساله با طرح مفهوم حاکميت، معتقد است که مشخصه اصلي حاکميت و حاکم، «تصميم» و آن چيزي که قوام بخش و برپادارنده حاکم است، «امر استثناء» است. از اين رو، الاهيات سياسي اشميت، دفاعيه اي است از اصل دولت مطلقه و رديه اي است بر نظريه دولت ليبرال دموکراسي. از نظر اشميت، ليبراليسم سرآغاز به حاشيه رفتن مفهوم حاکميت به مثابه موجوديتي تماما و منحصرا سياسي است. ليبراليسم با منتقل کردن قدرت تصميم گيري حاکم در برپايي و اعلام وضع استثنايي به نهادهايي گفتگو محور (هم چون پارلمان)، عملا دولت را بي خاصيت و از ريخت انداخته بود. مقاله پيش رو با تمرکز بر مفهوم حاکميت نزد فيلسوفاني هم چون ژان بدن و کلسن، به تبارشناسي و واکاوي تفسيري-تاريخي اين مفهوم در الاهيات سياسي اشميت پرداخته و سعي کرده است تا از خلال مفهوم حاکميت، پيوندهايش با مفاهيمي چون تصميم، استثناء و عرفي شدگي مفاهيم نظريه مدرن دولت را نشان دهد.