باز تعريفي از ژئوپليتيک شيعه (با تاکيد بر راه پيمايي اربعين)

مذهب در سياست و پيوند با قدرت در زمره مطالعات ژئوپليتيک به طور عام و ژئوپليتيک فرهنگي (ژئوکالچر)، به طور خاص قابل بحث و بررسي است. در اين مفهوم، ژئوپليتيک شيعه به معناي قدرت و شدت تاثير گذاري جامعه شيعه بر تحولات و سياست هاي منطقه اي و بين المللي است. مفروضه اصلي پژوهش در پي پاسخ به اين سوال است که راهپيمايي اربعين به عنوان يکي آموزها و عناصر نمادين مذهب شيعه، از چه جايگاهي در وزن ژئوپليتيکي و منابع قدرتي شيعيان برخوردار است؟ عواملي چند نظير: موقعيت برتر شيعيان در منطقه، تسلط حداکثري شيعيان بر منابع انرژي خاورميانه، قابليت تهديد رژيم صهيونيستي، قدرت منطقه اي ايران، ماهيت مردم سالاري دولت هاي شيعي و اجمالا حوادث منطقه، طي اين چهار دهه (از انقلاب ايران)، زمينه تثبيت قدرت شيعيان در منطقه را فراهم آوردند. هرچند بنيان هاي قدرتي اين ژئوپليتيک، همواره باعث تصوير سازي هراس از شيعه از جانب دول غربي- عربي، در منطقه بوده و هست، ولي واقعيات موجود گوياي قدرت ژئوپليتيکي شيعيان اند. پژوهش حاضر، به دنبال بازتعريفي از ژئوپليتيک شيعه هست. مفروضه اين است، هنگامي درک درستي از ژئوپليتيک شيعه ميسر مي شود، که شناخت درستي از ريشه و سرچشمه واقعي قدرت شيعه حصول شود. در اينجا، افکار و عقايد و به تعبيري ايدئولوژي شيعي (عاشورا، غدير، مهدويت و ولايت فقيه و...) همان زير بنا و قدرت واقعي شيعه است. به تعبيري، در واقع قدرت حقيقي شيعه ناشي از اين ارزش ها و باورها ست. يکي از اين ارزش ها، که امروزه، تبديل به نمايش ايمان، اتحاد و اقتدار شيعان در منطقه و جهان شده، راهپيمايي عظيم اربعين است.