در سال هاي اخير نهادها و آژانس هاي فعال در زمينه کاهش سوانح، بيش تر فعاليت هاي خود را براي دست يابي به جامعه اي تاب آور در برابر سوانح متمرکز ساخته اند که در اين ميان زمين لرزه به دليل خسارت وسيع و بي هنجاري هاي گسترده اجتماعي نسبت به ساير حوادث اولويت بالاتري براي تقويت تاب آوري جوامع در برابر سوانح طبيعي دارد.
مطالعه حاضر، به لحاظ هدف کاربردي و به لحاظ روش توصيفي - تحليلي انجام گرفته است. در اين تحقيق براي جمع آوري داده ها از روش کتابخانه اي و اسنادي و براي تجزيه تحليل داده ها از مدل هاي FANP و ويکور استفاده شده است. نتايج نشان داد که مي توان 17 شاخص تاب آوري کالبدي را در چهار عامل خلاصه کرد، به طوري که در ميان عوامل، عامل دسترسي به خدمات اصلي و ويژگي هاي کالبدي بيشترين تاثير را در تاب آوري کالبدي منطقه 12 شهر تهران داشتند. با جايگذاري بارهاي عاملي به دست آمده از تحليل عاملي در فرايند تحليل شبکه ضريب اهميت شاخص ها به دست آمد و شاخص هاي نقش شبکه معابر و سطح اشغال بيشترين تاثير را بر ميزان تاب آوري کالبدي منطقه 12 شهر تهران داشتند. در نهايت، نتايج حاصل از مدل ويکور براي سنجش ميزان تاب آوري منطقه 12 نشان داد که نواحي شش گانه منطقه 12 شهر تهران از لحاظ ميزان تاب آوري کالبدي در سطوح متفاوتي قرار دارند به طوري که نواحي 6 و 1 داراي بيشترين ميزان تاب آوري و پس ازآن ها به ترتيب نواحي 2، 4، 5 و 3 داراي کم ترين ميزان تاب آوري بودند.