جغرافيا در بين معارف بشري از جايگاه ويژه اي برخوردار است. پرداختن هم افزا (سينرژيک) به مقولاتي هم پيوند، همچون نحوه استقرار، مکان، کنش متقابل انسان- محيط، حرکت و منطقه.. ويژگي خاص موضوعي اين دانش را رقم زده است. در اصل، سده 19 ميلادي- بلحاظ زماني- نقطه عطف علميت جغرافيا به شمار مي آيد. در اين زمان بود که علوم طبيعي و فلسفه بوجهي يکپارچه در هم تنيدند و همزمان جغرافيا نيز کوشيد به قانونمنديهاي محيطي- انساني پاي بندي نشان دهد. در پي آن، در ميانه سده بيستم، يک پاي جغرافيا در قانونمنديهاي علوم اجتماعي و پاي ديگر آن در قوانين علوم طبيعي قرار گرفت. پس از اين پاي بندي بود که جغرافيا به عرصه هاي تازه اي راه يافت و جغرافياي کاربردي، به مثابه «کاربرد دانش و مهارتهاي جغرافيايي در حل و تعديل مسايل اجتماعي، اقتصادي و محيطي» (پاسيون، 2004، 25)، پا به عرصه نهاد. از آن زمان به اين سو، جغرافيدانان در عرصه هاي کاملا متفاوتي به پژوهش و انديشه ورزي پرداخته اند: از مباحث محض فضا و توليد فضا تا برنامه ريزي فضايي، و از واکاوي مسائل شهري و پيراشهري و روستايي تا برنامه ريزي شهري و منطقه اي و همچنين در عرصه سياست و سياستگزاري در عرصه هاي عمومي و پيشبرد راهبردهاي ديپلماتيک.