نگاهي بر واژه هاي مرکب و مشتق مکان ساز در فارسي: رويکرد صرف شناختي

هدف از پژوهش حاضر بررسي ساخت اسم مکان در فارسي از رهگذر وندها و شبه وندهاي اشتقاقي دال بر مکان مي باشد که با وجود شباهت در کارکرد، به لحاظ معنايي کاملا يکسان عمل نمي نمايند. براي نمونه پسوند «- زار» در فارسي علاوه بر اشاره به مفهوم مکان، به مفهوم کثرت چيزي نيز اشاره مي نمايد، مانند «گلزار، لاله زار»، در حالي که ديگر پسوندهاي مکان ساز همانند «- ستان، - کده، - گاه و نمونه هاي ديگر» از اين ويژگي معنايي برخوردار نيستند. گفتني است به موازات فرآيند ذکرشده، دو فرآيند «ترکيب» و «اشتقاق- ترکيب» نيز در اين زمينه مورد بررسي قرار مي گيرند. به همين سبب نگارندگان در پژوهش پيش رو بر آن بوده اند تا با بهره گيري از سازوکارهاي صرف شناختي و دستاوردهاي آن، همچون نظريه مقوله بندي، مفهوم سازي و حوزه سازي به بررسي اين گونه محدوديت هاي معنايي ناظر بر عملکرد چنين پسوندهايي پرداخته و در نهايت به معرفي شاخص هاي شناختي دخيل در شکل گيري آن ها بپردازند.