اثر درمان هاي شناختي-رفتاري فردي و گروهي بر افسردگي و ميزان بازده قلبي در بيماري کرونر قلب

افسردگي يک اختلال رايج در بيماران عروق کرونر قلب است که سلامت رواني و ميزان بازده قلبي آنان را کاهش مي دهد. هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان هاي شناختي-رفتاري فردي و گروهي بر افسردگي و ميزان بازده قلبي بيماران عروق کرونر قلب و مقايسه اثر دو روش روان درماني بود. آزمودني ها بيماران کرونر قلبي بين سنين 30 تا 60 سال و مبتلا به افسردگي متوسط تا شديد بودند. آزمودني ها به صورت تصادفي در سه گروه همتاشده قرار گرفتند که شامل دو گروه آزمايشي براي دريافت درمان هاي شناختي-رفتاري فردي (n=20) و شناختي-رفتاري گروهي (n=16) و يک گروه کنترل (n=16) بود. گروه کنترل هيچ درمان روان شناختي دريافت نکردند. اين پژوهش يک مطالعه آزمايشي است. بيماران با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. همه آزمودني ها پرسشنامه افسردگي بک-2 را در مراحل پيش آزمون و پس آزمون تکميل نمودند. هم چنين آزمون بازدهي قلب در مراحل پيش آزمون و پس آزمون انجام شد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون تکرار سنجش ترکيبي و آزمون تعقيبي شفه انجام شد. روش هاي درمان هاي شناختي- رفتاري فردي و گروهي بر کاهش ميزان افسردگي بيماران عروق کرونر قلب بطور معني داري تاثير داشت، اما در افزايش بازده قلبي آنان بي تاثير بود. در ارتباط با کاهش ميزان افسردگي تفاوت معني داري بين دو روش درماني وجود نداشت. روش هاي درماني شناختي-رفتاري فردي و گروهي مي توانندميزان افسردگي در بيماران کرونر قلبي و نياز به مصرف داروهاي روانپزشکي در آنان را کاهش دهند.