ارايه مدل مفهومي معناي مکان و شاخص هاي تداوم آن (تحليل پديدارشناسانه تفسيري تجربيات زيسته افراد)

هر عصري هويت خود را دارد، اما آنجا که گسست روي مي دهد بحران رخ مي نمايد. به نظر مي رسد تجلي و تداوم معنا در محيط، راه حل پاسخ به بحران عدم بازيابي خود در شهرها در عصر امروز است. بنابراين، امروزه پرداختن به اين سوال ضروري به نظر مي رسد که در شرايط تغييرات گسترده در شهرها، ادراک تداوم معنا به واسطه کدام مولفه ها و با چه اولويت هايي ممکن مي شود؟ به عبارتي، اين نوشتار به دنبال پاسخگويي به بحران گسست معنا در محيط، چارچوب مفهومي معناي مکان و شاخص هاي تداوم آن را ارايه داده است که مي تواند راهنمايي در اولويت هاي معناي مکان و جريان پيوسته آن باشد. به اين منظور، ابتدا ادبيات مرتبط با مکان، معناي مکان و يکي از مهم ترين اصول حاکم بر معناي مکان يعني تداوم مرور شده، سپس چارچوب مفهومي پژوهش تبيين شده است. در چارچوب مفهومي، ضمن ارايه مدل مفهومي برگزيده از معناي مکان، شاخص هاي اوليه تداوم معنا نيز ارايه شد که تکميل و تدقيق آنها در ادامه پژوهش ميداني مد نظر بوده است. روش اين پژوهش در تبيين و تکميل شاخص هاي تداوم معنا، روش کيفي است. رويکرد منتخب در مطالعه معنا، نشانه شناسي با دورنمايي از پديدارشناسي است که به مرور تجربيات زيسته افراد مي پردازد. با توجه به اين موارد، در بخش تحليل نيز رويکرد پديدارشناسي تفسيري مد نظر بوده است. در پايان با توجه به هدف تحقيق که دستيابي به شاخص هاي تداوم معنا در مکان است، جمع بندي از يافته ها صورت گرفته است. يافته ها حاکي از آن است که تداوم يک پديده منوط به حضور همزمان دو کيفيت پويايي و ثبات در آن پديده است. به عبارتي ثبات در جايگاه و روابط بين اجزاء و پويايي در خود اجزاء پديده مورد نظر در ادراک تداوم واجد اهميت است. به علاوه، در تداوم معناي مکان ثبات روابط بين اجزا و مولفه هاي مکان از اهميت بيشتري نسبت به ثبات اجزاء مکان برخوردارند. همچنين تحليل دقيق تجربيات زيسته نشان داد، در روابط بين اجزاء مکان نيز رابطه دو جزء انسان و فضا واجد بيشترين اشاره هاي معنايي و ماندگاري ذهني بوده است.